van Nicole vr mei 04, 2012 1:45 am[Van de admin mocht hij niet zo heel lang -wat ik niet kan beloven- en moest ik melden dat ik dyslexie heb]
Dit is een stukje uit het verleden van een personage van mij...
De zon kwam langzaam op en scheen de kamer binnen. Een gekreun en gemompel weer klonk. Het meisje die het zon licht vervloekte was niemand minder dan Ayano.
Langzaam besefte ze dat ze niets meer wist over het feit hoe ze hier was gekomen. Het laatste wat ze zich kon herinneren was de transformatie van Isamu in een vampier. Isamu!
Ze schoot paniekerig overeind. Waar was hij? Was dit een droom geweest of was dit echt gebeurd! Ze sloeg de dekens van zich af en keek recht in de spiegel tegen over haar. Haar jurk die ze had aangetrokken voor Halloween zat onder de modder en scheuren. Haar ogen werden groot.
Nee dat kon niet! Zo snel als ze kon snelde ze naar buiten. Ze duwde verschillende leerlingen omver zelfs haar beste vriendin Riko die haar smeekte om binnen te blijven. Ze voelde de adrenaline door haar lichaam stromen. Het enige waar ze aan dacht was Isamu. Zo snel als haar lichaam aan kon rende ze naar de plaats die ze voor het laatst kon herinneren.
Eenmaal aangekomen zag ze de ketens waaraan ze had vast gezetten. Op de grond lag een meisje. Ayano stapte langzaam dichterbij. De aderen in haar nek klopte en het enige wat ze hoorde was het geklop van haar hart. Haar ogen vol angst. Het meisje had spierwit haar. Was dat wie ze dacht dat het was. Ayano gaf het meisje met haar voet een duw zodat ze op haar zij lag. Ze sloeg haar handen voor haar mond. Twee leggen witte ogen keken haar aan. Opgedroogd bloed liep in horizontale strepen over haar gezicht heen. Ayano beet zacht op haar lip en knielde neer. Treuren om het meisje zou ze niet. Want dit meisje had dit zelf veroorzaakt. Het was de gene die haar had vast geketend en Isamu veranderde in een vampier. Ze streek de haren uit het gezicht van het meisje met een vertedere glimlach. ''Rust zacht..'' Fluisterde ze zacht.
Dit is een stukje uit het verleden van een personage van mij...
De zon kwam langzaam op en scheen de kamer binnen. Een gekreun en gemompel weer klonk. Het meisje die het zon licht vervloekte was niemand minder dan Ayano.
Langzaam besefte ze dat ze niets meer wist over het feit hoe ze hier was gekomen. Het laatste wat ze zich kon herinneren was de transformatie van Isamu in een vampier. Isamu!
Ze schoot paniekerig overeind. Waar was hij? Was dit een droom geweest of was dit echt gebeurd! Ze sloeg de dekens van zich af en keek recht in de spiegel tegen over haar. Haar jurk die ze had aangetrokken voor Halloween zat onder de modder en scheuren. Haar ogen werden groot.
Nee dat kon niet! Zo snel als ze kon snelde ze naar buiten. Ze duwde verschillende leerlingen omver zelfs haar beste vriendin Riko die haar smeekte om binnen te blijven. Ze voelde de adrenaline door haar lichaam stromen. Het enige waar ze aan dacht was Isamu. Zo snel als haar lichaam aan kon rende ze naar de plaats die ze voor het laatst kon herinneren.
Eenmaal aangekomen zag ze de ketens waaraan ze had vast gezetten. Op de grond lag een meisje. Ayano stapte langzaam dichterbij. De aderen in haar nek klopte en het enige wat ze hoorde was het geklop van haar hart. Haar ogen vol angst. Het meisje had spierwit haar. Was dat wie ze dacht dat het was. Ayano gaf het meisje met haar voet een duw zodat ze op haar zij lag. Ze sloeg haar handen voor haar mond. Twee leggen witte ogen keken haar aan. Opgedroogd bloed liep in horizontale strepen over haar gezicht heen. Ayano beet zacht op haar lip en knielde neer. Treuren om het meisje zou ze niet. Want dit meisje had dit zelf veroorzaakt. Het was de gene die haar had vast geketend en Isamu veranderde in een vampier. Ze streek de haren uit het gezicht van het meisje met een vertedere glimlach. ''Rust zacht..'' Fluisterde ze zacht.
