Morgenvroeg

Zoals gewoonlijk was het belachelijk vroeg. Maar hoe vroeg het ook was en hoe weinig vogels er nog floten, voor Daniël kon het nooit te vroeg zijn. het was alsof hij een nachtdier was die rusteloos in de ochtend probeerde te slapen, maar net niet in slaap kon komen. En zijn kennende zat hij er al een tijdje. Het enige probleem was: Voor 8 uur mocht er niet gespeeld worden op het plein, het zou de omwonende wekken uit hun slaap. Dus moest Daniel anderhalf uur wachten. Maar alleen zou hij niet zijn.
Het meisje met dat schattige rokje, dat met haar vioolkoffertje zoekend opweg was naar Daniël, was zijn zusje. Ze was 15 jaar, en haar goudbruine lokken vielen langs haar gezicht alsof ze was geboren met zo'n bos haar, alsof ze gezegend was met die mooie lokken. Met haar paarsige, bruine ogen waarmee ze enkel dichtbij kon zien zocht ze naar haar broer die haar direct veiligheid zou bieden. Maar ze kon hem niet vinden. Langzaam raakte ze in paniek, Wat als ze hem niet kon vinden? Dan was ze verdwaald!
Daniël zag in zijn ooghoeken een herkenbaar figuur. Zijn zusje. Ze keek gespannen om zich heen, en was.. Verdwaald. 7 meter van Daniël vandaan. Niet te geloven, Hoe aandoenlijk zijn eigen zusje kon zijn. Met een brede grijns stapte Daniël op, met de grotere vioolkoffer dan zijn zusje onder zijn arm, en wandelde rustig naar Dahlia toe, zoals zijn zusje heette. "Lief. Ben je weer verdwaald, Ik sta niet 7 meter voor je en je bent me al kwijt." Dahlia sloeg koppig haar armen over elkaar waardoor haar koffer op de grond viel. "Nou en, Ik kan tenminste nog wát zien. Wees blij dat ik niet blind ben." Mopperde ze, kreeg een zachte okkernoot van haar broer en liet zich uiteindelijk weer meeslepen door het gevoel wat ze voor haar broer hat. Ze kon niet boos op hem zijn, want Daniël zorgde zo goed voor haar. Heh.. Ze glimlachtte.
Na achten was het klaar met de pret, Daniël en Dahlia zouden beeldschone muziek gaan spelen waarbij mensen tranen in hun ogen van zouden krijgen. Ze zouden geld verdienen, waarmee ze de dag door konden brengen. 3 gulden. 3 Gulden per dag, de rest wat ze kregen spaarde ze voor een nieuw huis met aparte bedden, een goede doucheruimte, en een keuken waar ze zelf hun eten konden maken in plaats van naar Harlott's te gaan en daar een brood te kopen. Zucht.. Het leven was een en al geld. En als straatmuzikant was dat niet makkelijk.

Het enige probleem was, met de muziek:
Daniël en de tedere Dahlia, hadden geen vergunning. Ze móchten niet op straat spelen, maar toch liet iedereen het toe. Omdat ze zo mooi speelden, en Daniël iedereen kende, en Iedereen hem kende. En zijn zusje niet te min.

"Uh, waarom moet ik zo vroeg naar buiten?" klonk Hii's normaal zo lage stem wat zeurderig, hij hing half aan Kaji's arm "De bazen zeiden dat je te lang op je kantoor zat, ze vroegen me om je mee naar buiten te nemen." antwoorde Kaji eerlijk, hij liep gewoon stug door, het maakte hem niets uit dat hij zijn broer half mee moest slepen "Jij moet echt vaker naar buiten, het is ongezond om zo lang binnen te zitten." "Hou je mond, ik moet Patches vangen." Hii sprak iets zachter, omdat hij niet wou dat iedereen het hoorde "Hou zelf je mond, als je zo door gaat ben je dood voordat je hem pakt." hierna hielt Hii zijn mond, de dood was zijn grootste angst, dus het was makkelijk tegen hem te gebruiken. Ze liepen wat strompelend verder, Hii hing nogsteeds aan Kaji zijn arm, dus ze gingen niet zo snel vooruit, maar het was oké. Het was geen slecht weer, alles was rustig, er waren slechts een paar straat muzikanten bezig. "Hé!" Hi leek meteen weer op te leven "Als we hier zijn kunnen we meteen kijken of ze vergunningen bij zich hebben." het klonk ongeïnteresseerd, zoals Hii zijn stem meestal klonk, maar hij was tenmisnte iets wakkerder. Kaji schudde met een lichte glimalch zijn hoofd, workaholic. Hij nam zijn aansteker in de hand en deed deze open en dicht, ieder zijn eigen verslaving.

Na een paar mensne kwamen ze aan bij de twee mensen die bekend stonden als de 'Violin siblings' en Kaji glimlachte veronschuldigend terwijl Hii met een wat neutrale blik hun kant op keek "Hebben jullie een vergunning?"

Dahlia keek wat zoekend op, zoekend naar Hii's ogen. Eindelijk had ze ze gevonden. Voor Dahlia was het al lastig om op zo'n afstand ogen te herkennen, Het waren niet meer als twee wazige donkere vlekken in een groot wazige vlek. "Eh?" Nou! Waarom moesten het nu net van die mannen zijn die politieagenten waren. Dat was echt niet leuk. Daarbij zagen ze er ook nog eens goed uit en.. Wah! Dahlia trok zo snel als ze kon aan Daniëls mouw toen ze naar een vergunning vroegen, schaapachtig en verlegen glimlachtte ze naar de man die er om had gevraagd. Daniel keek gealarmeerd op.
"Kunt u de vraag herhalen?" Je zou bijna denken dat hij doof was. Nee, dat was hij niet, hij had enkel deze vraag niet gehoord. Hij was bezig geweest met het schoonmaken van zijn viool, dat was belangrijker dan twee politieagenten... AGENTEN... Die.. vroegen om vergunningen..

Kaji kleek glimlachend naar het meisje, het was bijna een aandoenlijk gezicht, maar Hii moest natuurlijk met zijn serieusheid de sweer verpesten door haar gewoon neutraal aan te blijven kijken. Pff, vond die vent het gek dat hij nooit een vriendje of vriendin kreeg? Als je zo'n workaholic was dan had je gewoon weg geen tijd voor sociale contacten. "Kunt u de vraag herhalen?" de broertjes keken beide om, precies synchroon, het was vaak alsof ze eht ingstudeerd hadden "Of jullie een vergunning hebben." hierna deelden ze een vage blik met elkaar, waarna Hii in zijn eentje verder sprak "Ik zou het graag willen zien."

Dahlia verborg haar pure gezichtje nog op die leeftijd in de jas van Daniël. Het verborg haar roze wangetjes, en ze was net een klein kind om te zien. Maar dat kwam omdat ze niet veel tijd had gehad om op te groeien, Om veel te leren. Ze zat niet op school. En haar ouders konden niet voor beide zorgen. Dus deed Daniël dat maar, voor zijn toen 11 jarige zusje dat is blijven hangen in haar jeugd. Maar dat was niet de grootste reden waarom ze zo kinderachtig deed.
Kaji maakte haar zenuwachtig!
"Een vergunning..?" Daniël slikte even, keek wat triest weg. Dit was de zoveelste keer dat hij moest vertellen dat hij geen genoeg geld had om zo'n stom papiertje te kopen. Een vergunning was duur, en die verliep om het half jaar. De meeste muzikanten hier speelden zonder, en je zag ze op de achtergrond langzaam wegsneaken om een bekeuring te ontlopen. Ugh.. Daar gingen we weer.
"We verdienen minimaal 7 gulden per dag. 3 voor een brood en drinken, de rest, 4 gulden om te sparen voor een huis zonder lekkage." Daniël zijn hoofd zakte schuin en met een moeiige blik keek hij omhoog in de ogen van Hii. "Het spijt me. Ik wil wel een bekeuring betalen. Maar ik heb maar 9 op zak." Sloot hij het gesprek langzaam af.

Hii keek de reactie van de jongen bijna onderzoekend aan, sociale interactie was niet zijn beste punt, maar hij deed zijn best het te bestuderen. De jongen, die Daniël heette, leek triest te zijn. Hij en zijn zusje hadden blijkbaar niet veel geld... Niet een situatie waar Hii ooit in had gezeten, maar hij deed zijn best zich er wat op in te leven. "Het spijt me. Ik wil wel een bekeuring betalen. Maar ik heb maar 9 op zak." Hii stak met een neutrale blik zijn hand naar de jongen uit "9 gulden is oké." Kaji keek zijn broertje verbijsterd aan toen deze zonder twijfel die mensen hun enige geld afnam en wegliep alsof het niets was. Hij richtte zijn blik snel op Daniël en Dahlia "Wacht even." hierna rende hij achter zijn broer aan "Wacht, Hii, dit kan je niet doen!" maar toen hij de blik van zijn broer zag, veranderde zijn houding op slag "Oké, wat ben je van plan?"

Na ongeveer een uur kwamen de twee broers pas terug, Hii dit keer met een hele lichte glimlach op zijn gezicht, Kaji met een brede glimlach. "We zijn terug." sprak de jongen in he tpak eerst, wanneer hij een arm om zijn broertje heen sloeg "Willen jullie zien wat deze idioot voor jullie heeft geregeld?" Hii wierp zijn broer eerst een neidige blik toe, maar hielt uiteindelijk een vergunning voor het tweetal hun neus "Elke week 4 gulden, dan is het in een half jaar terugbetaald, ik denk dat jullie dat wel redden?"

Daniël en Dahlia bleven daar verbijsterd, en beteuterd achter. 9 gulden. weg. 9 gulden van hun spaarplannetje, vandaag zouden ze niet veel verdienen omdat het zondag was.. Hoe gingen ze dat doen..?
"Daniël, Ik haat agenten. Ik zweer het je, ze nemen alles van je af wat ze kunnen afnemen." Daniël knikte op wat zijn zusje zei, "Ik weet het. Papa is toen ook zo arm geworden." Mompelde Daniël als antwoord, waarna hij zijn spullen begon in te pakken. "Kom, Dahlia. We gaan. Ik denk dat we vandaag moeten bedelen." Dahlia was het daar minder mee eens. "Iel, gatver! Ik wil die gore kleding niet aan en ik ga ook niet op straat zitten!" Daniël schudde afkeurend zijn hoofd. "Sorry lief. Maar het kan niet anders."
Op het punt van vertrek zag hij de heren weer aankomen. Pff.. Geldwolven waren het. Een beetje afnemen wat ze hadden.. Ach, maar Daniël kon er aan de andere kant nuchter over nadenken. Wat je niet had kon je niet missen, En Daniël was zowiso fout bezig geweest om zonder vergunning te spelen op het plein..
"Oh? Dahlia. Kijk." (--') Dahlia zocht naar de ogen van de agenten, Ja, ze herkende ze beide. Keek ze nu dubbel, of..? Nee, het was duidelijk geen dubbelzicht. Een tweeling! Oh my god, dat was zó schattig! Dahlia glimlachtte onhandig toen Hii een vergunning voorhield. Ehehe.. "Dahlia. Wees beleefd. Dankewel, Agenten. We zullen het terugbetalen." 4 gulden per week.. Ging makkelijk lukken. De 7 gulden die ze per dag verdiende, waarvan 4 voor levensbehoefte en spaarplan was, en 3 voor het eten, Konden ze heus wel een gulden vanaf trekken. Ja.
Dahlia keek wat nijdig naar haar broer. maar, ze moest wel. Ze zou de heren beleefd een hand geven en ze oprecht bedanken voor hun medeleven.
Dus stapte Dahlia op de heren af, maar door haar slechte zicht struikelde ze over haar eigen Vioolkoffer, en viel voorover tegen de heren aan. Paniekerig greep ze zich vast aan beide heren waarna ze met een rood aangelopen hoofd afstand probeerde te doen. Nee! Dit gebeurde zó vaak! Waarom nu! Bij twee knappe tweelingjongens en.. Agenten, en.. Ze hadden ze al geholpen, en.. Zo Gênant.
"H-het spijt me?" Stamelde ze voorzichtig. Bah. Alleen maar omdat ze zo verlegen was rondom jongens kon ze niet intelligent antwoorden..

Hii glimlachte, stak zijn hand uit naar Daniël, er was iets veranderd in de jongen zijn houding "Ik kom één keer per week naar jullie luisteren en het geld ophalen." hij sprak het bijna uit alsof hij een verzekeringsplan voorstelde, serieus, met een neutrale blik, maar er was iets vriendshcappelijks aan de handdruk die hij de jongen gaf. Veel tijd om zelf goed na te denken aan de acties die hij vandaag had gedaan, het was iets wat tegen de regels van zijn werk ging, werd hij overdonderd door een zachte duw die hij voelde, waardoor hij weer half aan Kaji's arm hing. Kaji had zijn blik al op het meisje gericht,w at onhandig tegne hem aan was gevallen, hij had zijn arm voor even half om haar heen, zodat ze niet verder zou vallen, maar liet haar los zodra ze naar achteren stapte. "H-het spijt me?" Hii keek haar ongelovig aan, maar voor hij iets kon zeggen, sprak zijn socialere broertje al op "Hé, daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen?" hij lachtte zijn wamre glimlach en legde even een hand op haar schouder "Jij kon er niets aan doen. Gaat het met je?"

Dahlia staarde met een ongemakkelijke blik strak naar de grond. Of het ging? Ja, duh! Dahlia was écht niet gehandicapt hoor! Oh.. Eh.. "Ja, Ja, het gaat." Haar hart sloeg een slag over op het moment dat de twee zeiden dat ze vaker langs zouden komen. Ze zou de tweeling vaker zien.. En die Ene maakte haar nogsteeds zenuwachtig.
"Dahlia, kom eens even?" Met een grijns naar de agenten trok Daniël zijn zusje naar zich toe.
"Hey, Dahlia.. VInd jij die jongens niet leuk?" Fluisterde Daniel zacht. Tegenovergestelde psychologie werkte altijd bij Dahlia. Ze was pienter, maar op sommige vlakken was ze wel te pakken.
"Eh!? Nee! Nee echt niet! Ik ben niet verliefd!" Riep ze hard, trok zich los van Daniël en met gebogen hoofd keek ze omhoog naar Kaji, maar toen ze merkte wat ze deed sloeg ze vervelend haar broertje. "Nou!" Mopperend ging ze weer op het muurtje zitten. Daniël kon er alleen maar om lachen. Die vond het leuk om zijn zusje te pesten.
"Dag heren.." Groette Daniël beleefd met een vriendelijke lach en had de hand nog geschud. "En nog bedankt. Dahlia vind het wel leuk. Dat ze jullie vaker gaat zien."
"Houd je mond!" Was er nog zacht op de achtergrond te horen.

Kaji keek met opgetrokken wenkbrouwen toe toen Dahlia riep dat ze niet verliefd was en daarna naar hem keek. "Echt niet?" vroeg hij wat verbaasd, het klonk teleurgesteld, maar je wist niet zeker of hijd at deed om het spelletje van Daniël mee te spelen of het echt meende. Pff, natuurlijk meende hij het niet echt, hij mocht het niet eens echt menen, hoe oud was zij? 12? En hij was 20. Haha, natuurlijk vond hij haar niet echt leuk, natuurlijk, wel onwijs schattig, maar... Hij lachtte even opgelaten en stopte direct met lachen toen hij de fronsende blik van Hii opmerkte. "Dag heren.." de twee jongens knikte hem opnieuw tegelijk vriendelijk toe, waarbij Hii gedag zei met een beleefde "Dag" tergwijl Kaji gedag zei met de wat kinderlijke "Bye-bye" en ze beide tegelijk wegliepen.

[Het tweetal is het topic uit]

Topic skippen naar volgende week?

SKIP

Dahlia was drukker dan normaal, maar Daniël had een grotere glimlach op zijn gezicht dan andere ochtenden. Hij had een vergunning. En niet zo'n goedkoop ding was dat ook. Ach, de agenten waren zo vriendelijk geweest.. Ze hadden hen een vergunning geschonken die ze konden afbetalen op termijn. Voor arme wezens zoals hen, was dat ideaal, een gulden missen en dan je schuld afbetalen..
"Kijk! Daar komen ze!" Riep Dahlia en joelde vrolijk, tripte even met haar benen en legde toen weer vermoeid haar hoofd op de schouder van zijn broer. Zoals gewoonlijk was het weer vroeg. Dus Dahlia was moe, maar als ze wist dat de twee knappe jongens kwamen, dan was het humeur omgeslagen.
"Ja, Dahlia. Ik zag ze twee minuten geleden al." Zei Daniël pesterig. Wat een rat was hij..

"Kijk! Daar komen ze!" Kaji hoorde het al vanaf een afstandje en hij moest lichtjes glimlachen om het vrolijk joelende stemmetje van het meisje. Zo lief, zij was eigenlijk één van de enige redenen dat hij mee ging, omdat ze zo schattig was en omdat Hii te bang was om alleen te gaan. Dit keer was Hii wel een stuk wakkerder en hij keek nogsteed wat verstrooid om zich heen, opzoek naar Dahlia en Daniël, niet omdat hij zo graag die 4 gulden wou, maar... Gewoon! Het was de afspraak dat hij één keer in de week naar ze zou luisteren en die 4 gulden op zou halen enzo. Hij werd aangestoten door zijn broer en voglde Kaji's blik, daar stond het tweetal en de twee broers liepen er in hetzelfde tempo heen. "Hallo!" sprak Kaji weer op zijn standaard, vorlijke toon, gevolgd door een wat stillere en dit keer vreemd geneog onzekere "Hoi..." van zijn broer.

"Eh, hai!" Miepte Dahlia vrolijk, haar blik ging vrijwel direct naar Kaji. Geen idee waarom, die man trok haar aandacht. Gewoon zijn vrolijkheid en interesse die hij toonde. Eigenlijk had Hii precies hetzelfde. Nou en! Het was anders! haar blik schoot snel omlaag toen Haji haar blik zou ontmoeten, en sprak zichzelf meerdere malen in dat ze níet verliefd was. Ze was het gewoon niet. Ze was gewoon stikzenuwachtig, Ze kende die twee niet en bovendien het hele idee dat ze agenten waren.. Maakte haar gewoon zenuwachtig. Met een been wiegend friemelde ze aan haar haren.
"Hya." Daniël knikte vriendelijk naar beide heren, stond al direct op om naar Hii toe te lopen. Hij was net iets groter, Hij had verwacht dat je als agent groter meost zijn.. Klein.. Heh.. De vraag stond op zijn lippen, een lichte grijns verscheen op zijn gezicht. "We hebben goed gespaard." De handen van Daniël, die altijd waren gestoken in leren handschoenen, hadden 4 glimmende guldens vast. Daniël had vrouwelijke handen. En hij schaamde zich ervoor. Daarom droeg hij ze. Voorzichtig legde Daniël de guldens in Hii's hand. "Astu." Met een schuine lach en een knik stapte Daniël achteruit, maar bleef staan.
"Wat wilt u ons horen spelen?"

Kaji vond de manier hoe het meisje zich gedroeg zodra ze door had dat hij naar haar keek uitermate amusant. Amusant en schattig, hij vond het helemaal niet erg om met schattige meisjes als dat rond te hangen. Als ze zijn leeftijd was, dan had hij haar gedaan. Wah! Nee! Wat the fuck was dat voor gedachte?! Het kwam gewoon omdat hij al maanden geen date had gehad en omdat hij gewoon viel op schattige personen. Hij en zijn broer hadden hetzelfde probleem, ze werden beide erg snel verliefd. Maar Kaji was iemand die het op het moment niet kón laten zien, omdat het geen echte liefde was, ik bedoel, pff, hij was geen pedofiel! En Hii hielt zijn verliefdheid altidj in omdat het een overbodig iets was. Verliefdheid was dom en overbodig en het was uiteindelijk alleen maar een zwakte. Hii slikte even toen Daniël zijn kant op kwam, ze scheelden ongeveer één centimeter, maar daardoor moet hij toch een klein stukje schuin naar boven kijken. Zijn blik ging al snel weer over naar zijn hand, die hij automatisch uit stak, maar zijn ogen bleven hangen bij Daniël zijn handen. Vrouwelijke handen... Heh, dat was mooi. "Ah, behand." wacht "Uhm, ik bedoel, bedankt." door de stomme verpsreking van zijn broer moest Kaji gewoon in de lach schieten en Hii keek beschaamd naar de grond.

"Wat wilt u ons horen spelen?" de twee broertjes keken elkaar aan "Maakt niet uit." weer precies op hetzelfde moment.

Daniël kon er ook niets aan doen. Het was gewoon zo fucking grappig dat hij wel móest lachen. En Dahlia herhaalde het woord wat Hii fout had gesproken. Niet te geloven dat die twee nu nog konden lachen om een verspreking. Ach, versprekingen bleven leuk, als was je een jaar of 60.
"Maakt niet uit, huh." Daniël streek even door het haar van zijn zusje en ging op de korte muur zitten. Dahlia er naast. Daniël trok zijn handschoenen uit, Als hij viool speelde, deed hij ze uit. Zo had hij betere grip op de strijkstok en hoefde hij niet bang te zijn dat hij de strijkstok tussen de gladde stof door liet schieten.
En ze waren mooi, zijn handen. Slank, lang. Net pianohanden. Alleen speelde Daniël geen Piano. Zijn nagels waren lang van bed, goed verzorgd, en ze hadden zelfs een gezonde kleur. Dat zag je niet vaak, mensen hadden geen geld voor goede nagelverzorging. Of je zorgde gewoon een beetje voor jezelf, zoals Daniël.
En Dahlia zag er heel volwassen uit, met haar serieuze blik en mooie viool op haar schouder. Alsof ze opeens 3 jaar ouder was. Ze zag er uit naar haar leeftijd.
En he tplein vulde met mooie klanken zodra ze begonnen te spelen.

Hii keek bijna geobsedeerd naar de handen van de jongen terwijl deze viool speelde, de geconcentreerde blik in Daniël zijn ogen, de prachtige muziek die de jongen over het plein liet klinken... Terwijl hij alleen maar oog leek te hebben voor Daniël, had Kaji alleen maar oog voor Dahlia. Het meisje was nogsteeds schattig, maar ze keek nu iets serieuzer, leek net iets volwassener en ook het gleuid dat haar instument produceerde was helemaal niet slecht. Het totaal plaatje, de muziek, het was bijna perfect. De twee broers keken haast betoverd naar het tweetal mensen.

Pas toen het tweetal klaar was met het eerste nummer deelden de broertjes een blik, vanaf Kaji's kant een enthousiaste blik en van Hii zijn kant een blik me teen lichte glimlach, ach ja, veel enthousiasme moest je van zijn kant neit verwachtten. Ze weken beide tegelijk hun hoofd af naar de Violin Siblings "Jullie zijn echt goed."

Dahlia week haar blik tijdens het spelen maar een enkele keer naar de broertjes. Naar.. Kaji. Ze kon er gewoon niets aan doen. Hij was knap, had een vriendelijke uitstraling en was veel uitbundiger dan Hii. Ze zou het hem vertellen! nee, wacht. Niet zo impulsief.. Ze moest er goed over nadenken wát ze zou zeggen tegen Kaji. Veel had ze niet gesproken, ze had hen alleen maar bedankt, en haar excuses aangeboden. Maar ze durfde het niet te zeggen waar haar broer bij was. Nee, alleen Kaji mocht het weten!
Daniël had glimlachend gespeeld op zijn viool, uiterste concentratie en zelfs met gevoel. Dahlia net zo. Daniel speelde alleen wat langer, dat was het verscheel, en dat was aan zijn techniek te horen ook.
"Bedankt.." Zeiden Dahlia en Daniël, net niet in koor en keken elkaar toen glimlachend aan. Het was altijd leuk om voor anderen te spelen, vooral als het werd gewaardeerd en je er wat voor terug kreeg.

Dahlia stond op nadat ze haar Viool zorgvuldig had neergelegd op haar koffer. Ze stapte op Kaji af, trok aan zijn mouw en seinde dat ze wat wilde fluisteren. Oh god. Ze ging echt tegen hem zeggen dat...

"Bedankt.." ze zijnden het net niet synchroon, wat de twee broers toch wel deed glimlachen, want normaal waren zij altijd degenen die bijna alles tegelijk zeiden. Het had altijd iets grappigs om het iemand anders te zien doen. Hii keek nogsteeds naar de hadnen van Daniël, hij kon er niets aan doen, zijn ogen trokken gewoon naar die mooie, slanke handen toe! Ugh... Waarom moest Daniël knap zijn? Wacht, ho, nee, dat viel wel mee. Zo knap was de blonde jongen niet, pff. Kaji merkte het waarschijnlijk als enige, omdat ze toch een bijzondere band hadden, hij merkte duidelijk dat Hii wat verward was. Heh, serieus, ze konden toch niet beide verliefd zijn?

Kaji keek wat verbaasd toe hoe Dahlia op hem af liep en hurkte zich duidelijk toen hij merkte dat het meisje iets in zijn oor wou fluisteren.

Dahlia ademde eerst even in toen Kaji zo dichtbij kwam. Whaah! Ze liep langzaam rood aan en probeerde nog enigzins normaal uit te brengen wat ze wilde zeggen tegen hem. Oke. Wat zou z eook alweer zeggen? Shit! Ze was het kwijt! Goed nadenken.. "Uhm.. U bent best wel een beetje erg knap. Zegmaar." Fluisterde ze voorzichtig in Kaji's oor. Waarna ze zo snel als ze kon richting Daniël en duwde haar gezicht weer in Daniël zijn jas, die wat vreemd opkeek naar het gezicht van Kaji, toen zijn blik op Hii liet hangen en zocht in zijn ogen wat er aan de hand was. Ja! Wat was er aan de hand?
....En Staarde Hii nu naar.. Daniël verborg met schaamte zijn eigen handen, ging er gewoonweg op zitten en keek met een getuite onderlip naar zijn eigen viool.

Dahlia werd rood, awhe, dat maakte haar nog schattiger! Maar nadat ze haar woorden in zijn oor had gefluisterd, was het Kaji zijn beurt om schattig te zijn, hij werd wat rood en er kwam een bijna onhandige glimlach op zijn gezicht. Hij werd wel vaker knap genoemd, daar niet van, maar nog bijna nooit door zo'n schattig meisje, op zo'n lieve manier, dus hij wist even niet hoe hij er op moest reageren. "Uhm..." hij keek naar de aandoenlijke manier hoe Dahlia haar gezicht in Daniël zijn jas verborg en glimlachte uiteindelijk weer zijn warme glimlach "Dankje." als haar broer er niet bij was, hem niet zo vreemd aankeek, was dit waarschijnlijk het perfecte moment om haar een schattig, lief meisje te noemen. Maar dat kon nu dus niet.

Hii keek even verbaasd op toen hij merkte dat Daniël met schaamte zijn handen verborg "Eh?" hij keek de jongen wat vragend aan "Waarom verberg je je handen?" hij vroeg het zich oprecht af. Waarom zou je zulke mooie handen verbergen?

"Nou," Begon Daniël stug "Misschien omdat je er naar kijkt..." Zijn stugge klank stierf langzaam af naar een onzekere, zachte en hij kuchtte wat ongemakkelijk. Een agent hoorde niet naar je handen te staren. Dat was... Vreemd. En hij hoorde het daarna ook niet na te vragen!
.....Maar waar was Dhalia nu?
Daniël keek zoekend om zich heen. Oh nee toch.. Ze was spontaan verdwenen. Haar kennende stond ze nu te zenuwen achter een hoek van een huis, dus veel zorgen hoefde Daniël zich eigenlijk niet te maken. Maar toch bleef hij dat, omdat het zijn zusje was. Wat schaapachtig begon Daniël te grijnzen.
"Eheh.. Ik ben zo terug.." Mompelde hij droog en ging zijn zusje zoeken.

"Nou," al Hii zijn aandacht ging op dit moment uit naar de jongen, hij zag Kaji wel zoekend om zich heen kijken, maar had daar verder geen aandacht voor "Misschien omdat je er naar kijkt..." Oh... Hii keek was ongemakkelijk weg, maar zocht uiteindelijk toch weer oogcontact met de jongen "Als je het vervelend vind als ik naar je handen kijk, dan zal ik dat niet meer doen." sprak hij verontschuldigend, met een lichte glimlach. Kaji stootte zijn broer even aan, waarna Hii hem aankeek, vragend "Dahlia is-" "Eheh.. Ik ben zo terug.." ah, Daniël had het dus ook door. "Waarom heb je dat niet eerder gezegd?" vroeg Hii zijn broertje verontwaardigd "Omdat jij te druk bezig was met het staren naar zijn handen!" en na die opmerkign kreeg Kaji een welverdiende klap op zijn achterhoofd "Hou je mond en ga zoeken." sprak Hii streng, deze keek hem eerst neidig aan, maar ging uiteindelijk toch oppad om Dahlia te zoeken.

Daniël schoot in de lach toen Hii zijn broer op zijn achterhoofd een klap gaf, hij had het nog net meegemaakt.
"Oh.. Eh.. Ja. Ik denk dat dat beter is misschien." Mompelde Daniël aan een stuk door wat ongemakkelijk. Maar wat wilde je ook, als er een agent continue naar je handen stond te staren en hij zelfs nog vroeg of het beter was als hij het níet deed.. Dat dus.
"Hé, Mag ik uw naam misschien weten?" Vroeg Daniël plots aan Kaji, toen deze met de jongeman op zoek ging naar Dahlia. "En.. Uw collega, Ik neem aan broer, omdat u op hem lijkt?" Daniël greens even toen hij een bos krullen zag verdwijnen achter een hoek, een schel gelach hoorde. Aha. Ze was verstoppertje aan het spelen. Die zouden ze niet vinden binnen 5 minuten.

Hii was daar ongemakkelijk blijven staan, bij de instrumenten, de politieman in hem vertelde hem dat het verstandiger was als er iemand achter zou blijven om ze te beschermen. En ergens was hij zat van zijn eigen ongemakkelijke gedrag, nu was hij sociaal zowiezo niet de handigste, maar bij Daniël gedroeg hij zich al helemaal als een idioot. Voor zijn doen dan, want zo idioot als Kaji zou hij nooit worden.

"Hé, Mag ik uw naam misschien weten?" Kaji keek even schuin naast zich, naar Daniël, toen deze hem die vraag had gesteld "Mijn naam is Kaji Chinka." antwoordde hij eerlijk, daarna kwam een vraag die hij eigenlijk al verwacht had "En.. Uw collega, Ik neem aan broer, omdat u op hem lijkt?" er ontstond een lichte glimlach op Kaji zijn gezicht "Die idioot is inderdaad mijn broer." antwoorde hij, waarna hij zachtjes moest lachen "Zijn naam is Hii."

Ze waren nog heel even samen aan het zoeken, waarna Kaji besloot om een andere kant op te gaan, zodat er meer kans was haar sneller te vinden. Snel had hij haar ook gevonden, maar Kaji liep een stokje om haar heen, waarna hij haar van achteren besloop. "Boe." hij sprak het zachtjes, waarna hij haar op haar schouder tikte.