Picknick in the forest

Daniel had er gewoon niet van kunnen slapen. Hij had de hele nacht liggen woelen, nagedacht, en zenuwachtig naar het plafond zitten staren. Vandaag.. Had hij een Date met Hii. En hij was stikzenuwachtig. Nu stond hij, zenuwachtig aan zijn haar te prutsen, terwijl hij rustig naast de jongen liep op weg naar de velden. Er moest iets worden gezegd om de stilte te onderbreken.

"Hey, Hii." Begon Daniel nerveus zonder de jongen aan te kijken, hij bleef onzeker voor zich uit staren. Zijn blik gericht op het pad voor zich. Eigenlijk wist Daniel helemaal niet wat hij zou gaan zeggen. Misschien moest hij wel gewoon eerlijk zijn over zijn zenuwen? "Ik ben best zenuwachtig." Sprak de jongen uiteindelijk zachtjes uit. Oke, dat was er uit. En om eerlijk te zijn: Was dat een hele opluchting.

"We zijn er." Een glimlach ontstond op zijn gezicht en de jongen begon voor Hii uit te lopen, maar wachtte uiteindelijk toch op hem toen hij een paar meter verder op stond, op een perfecte plek om het kleed uit te leggen. Ze zouden hier, omringd door natuurgeluiden, romantisch picknicken.. Dat was wat Daniel eigenlijk alleen maar had kunnen dromen.

[Open for Emile]

Hii had voor de verandering een shirt aangedaan die wel normaal aansloot en niet tot over zijn schouder viel. Zijn ribben waren lichtjes zichtbaar door het wat strakke shirt en hij had één van de broeken van zijn broers geleend, die ook wat minder slordig zat. Zijn waar was wat netter en naar achteren gekamd. Het betekende dat hij voor de verandering echt zijn best deed om er goed voor iemand uit te zien, ook was hij voor de eerste keer in jaren zonder zijn broer de straat op. Het zorgde er voor dat hij zich heel kwetsbaar voelde. Toen hij Daniël had zien lopen, rechtte hij zijn rug, zelfs zijn houdign probeerde hij net te houden, alsof hij absoluut een goede indruk wou maken op zijn eerste date.

"Uhm... Hallo, Daniël." reageerde hij met een wat onzekere glimlach, hij liep naast de jongen mee en in tegensteling tot de blonde jongen, kon hij zijn ogen niet van hem af houden. Toen Daniël zei dat ze er waren, keek Hii even om zich heen. Hij slikte en beet even op zijn onderlip, waarna hij de jongen helpte met ht verspreidden van het kleed en er wat houterig op ging zitten.

Daniel was merkbaar niet de enige die zenuwachtig was. Hii gedroeg zich anders, zag er anders uit. Maar het was aandoenlijk en zorgde ervoor dat hij nóg interessanter werd. Deed hij zo zijn best voor hém..? Misschien moest hij wel een opmerking maken over hoe hij er uit zag.. Want hij had waarschijnlijk goed zijn best gedaan om er zo uit te zien.

Op het kleed aangekomen bekeek Daniel de jongen stiekem, maar elke keer als hij naar hem keek keek Hii terug en vingen ze elkaars blikken uiteindelijk toch wel. Daniel glimlachte wat onopvallend en begon te prutsen aan de mand die hij had meegenomen. "Je.. Je ziet er goed uit." Mompelde de jongen onzeker. God, wat voelde hij zich zenuwachtig. er moest iets komen wat het ijs zou breken...

Oké, nu zaten ze hier dus... Op een picknick kleed... Buiten de stad... Zonder zijn broer... Alleen... Met z'n tweetjes... Het nadenken maakte hem er niet minder nerveus op en Hii ging met een wat onzekere glimlach met zijn hand door zijn haren. Waardoor het weer helemaal door de war viel en al dat werk van die ochtend voor de spiegel voor niets was geweest. Hierna begon hij wat onhandig met zijn hand aan zijn shirt te pulken, waardoor er toch nog een vouw in viel, ookal sloot hij verder gewoon goed aan. Oh, god... Nu zag hij er weer niet uit... Wat gestrest probeerde hij zijn kleding glad te strijken, maar hij stopte abrupt in zijn bewegingen en keek verbaasd op bij de woorden die de jongen sprak "Je.. Je ziet er goed uit." hij keek Daniël recht aan, alsof hij eerst bang was of hij loog, lichtjes rood aangelopen door het plotselinge compliment "Uhm..." hij glimlachte lichtjes en gign opnieuw met zijn hand door zijn haren "D-dankje." hij probeerde zijn houding weer te hervinden, recht op te gaan zitten en zocht woorden om terug te zeggen. Het kwam niet over zijn lippen... Stomme nerveusheid! "Ehr... Jij..." begon hij wat stamelend "Jij ziet er zelf o...Ook heel goed uit." hij keek hem opnieuw aan, nu met een bijna onschuldige gezichtsuitdrukking "Maar jij ziet er altijd wel goed uit."