Rainy Days

De wind waaide stevig door het dorpje. Onder het genot van een warme deken en een kop thee zaten de meeste mensen nu lekker binnen te luisteren naar het tikken van de regen tegen de dakpannen aan. Het was een rustgevend geluid. Prue hield van rust. Het maakte haar hoofd leeg. Anders dan 'de meeste mensen' liep Prue met haar paraplutje door het dorpje heen. De kinderkopjes glansden door de regendruppels en versterkte zo de weerspiegeling van de lantaarnpalen. Prue draaide wat aan haar paraplu. Ze was onderweg naar het café. Met dit weer wilde ze eigenlijk liever buiten zitten maar iets in haar zei dat dat vanavond misschien toch niet zo'n goed idee was. Intuïtie misschien? Voor een te groot huis dat zich voor moest doen als dorpscafé bleef Prue staan. Ze klapte haar paraplu dicht en schudde deze uit. Ze zou ongetwijfeld bekende mensen tegen komen waar ze dan weer 'opgewekt' en 'vriendelijk' tegen moest doen. Een zucht ontsnapte. Ze kon nog terug. Maar haar hand duwde de deur van het café al open. Het belletje rinkelde. Een teken van een nieuwe klant. Het was bom vol in het café. Vele mannen zaten bij elkaar met een biertje of onder het genot van een andere sterke drank. Ze lachtte en praatte luidt. Prue keek even rond. Voor zover haar oog kon zien zag ze nog geen bekende. Ze hing haar jas op aan de kapstok en gooide haar paraplu op de grond. Eens zien, zou ze wat te drinken bestellen? Een beetje sloom liep ze op de bar af waar ze plaats nam op een bar kruk. Een jonge barmedewerker draaide zich om. Hij was bezig met het droogwrijven van glazen. Charmant lachte hij naar haar. ''Zeg het maar, Prue.'' Zei hij waarna hij weer lachte. Hoe kende hij haar naam? Prue huiverde even. Ze vond hem een engerd. Gewoon vriendelijk terug glimlachen en bestellen dan maar? ''Een-..'' Tja, wat wilde ze eigenlijk. Prue dacht na. Ze wist dat als ze aan de alcohol zou gaan beginnen ze een grote kans had dat ze te ver zou gaan. Prue was een emotiedrinker. Ten minste, dat kon ze zijn. Op dit moment voelde ze zich nog redelijk stabiel. Maar ze wist zelf ook wel, dat kon ieder moment omslaan. ''Eh, een koffie alstublieft.'' Zei ze uiteindelijk. De jongeman knikte en ging gelijk aan de slag. Koffie? Hè gadver! Ze lustte helemaal geen koffie. Maar het was wat iedereen dronk, toch? Misschien was een koffie voor vanavond wel het beste.

Opnieuw rinkelde het belletje. Het was inderdaad het teken dat er weer een gezellige klant binnenkwam, of een verloren ziel die zich weer eens klem ging zuipen. In dit geval was het 't tweede. En het was Daichi die zich dit keer aan de verdovende werking van alcohol zou vergrijpen. Waarom hij aan de alcohol zat? Omdat Alcohol vergif was. En er dingen waren die hij moest doden, in zich. Het was een ziekte. Die langzaam al je energie wegnam en je uiteindelijk zo uitputte dat je niets meer kon. Maar, Daichi zou vechten. Dat deed hij al.
Met een lichte sprong nam Daichi plaats op de kruk, waarna hij even naar de barman knikte. "Daichi, het gebruikelijke?" Vroeg de man, Daichi kwam hier vaker, ze wisten precies wat hij altijd nam. Dat was ook niet zo moeilijk, een Whiskey kon je goed onthouden.
"Ja." Was het enige wat Daichi zei waarna hij niet veel later een glas voor zich geschoven kreeg met een doorzichtige vloeistof er in. Hij klemde zijn hand losjes om het glas, draaide de vloeistof er in rond. Totdat hij Prue opmerkte, naast zich. Maar hij zei niets, keek haar alleen aan.

''Alsjeblieft.'' De jongen zette de koffie met een slijmerige glimlach neer. Hij probeerde duidelijk oogcontact te zoeken met haar. Prue's hand reek naar de koffie die ze voorzichtig naar zich toe trok. Een bedankje kon er niet echt vanaf. Ze keek stug naar de koffie maar voelde de blik van de barjongen nog steeds prikken. Hij gooide zijn theedoek over zijn schouder en leunde wat half over de bar heen. Prue nam een slok. ''Kom je hier vaker?'' Vroeg hij met een schuin hoofd. Prue haalde haar schouders op terwijl ze nog steeds naar haar koffie keek. ''Niet echt.'' Zei ze wat nonchalant. Ze draaide haar hoofd opzij en probeerde zo ongeïntereseerd mogelijk over te komen, wat niet echt moeilijk was. ''Echt niet?'' Ging de jongen verder. Prue zuchte onhoorbaar. Ze deed net alsof ze iemand zocht. ''Je zou toch echt vaker moeten komen. Het is hier altijd harstikke gezellig.'' Prue zette haar koffie neer op de bar en keek de jongen recht in zijn ogen aan. ''Luister-...'' begon ze maar haar zin werd onderbroken door de barman naast haar. ''Daichi, het gebruikelijke?'' Vroeg hij aan een klant voor zich. Prue draaide zich om. Wat nieuwsgierig bekeek ze Daichi. Een zwak glimlachje verscheen op haar gezicht. ''We meet again.'' Zei ze uiteindelijk.

Daichi gaf een knik als begroeting. "Wat doe jij hier?" Vroeg hij, op een zachte toon met een schore stem, die hij schraapte. Wat waarschuwend keek hij d ebarman van Prue aan. Weer zo'n behulpzame jongen die de problemen van anderen eigen maakte. Ja, dat was Daichi. En zichzelf uiteindelijk vergeten.
Daichi zette zijn lippen aan het glas wat hij had gekregen, nam een kleine slok waarna zijn gezicht ngo altijd vertrok, zoals altijd, nooit anders geweest. Het brandde in zijn keel en dat voelde goed. Al bijna direct voeld ehij zijn wangen en oren heet worden van de drank, maar dat was het gebruikelijke gevoel wat hi kreeg van een paar slokken alcohol. Mede dankzij zijn medicatie die hij slikte.
"Hoe heet je?" Vroeg Daichi plots, In de ogen van de barman was het contact tussen Prue en Daichi wat soepeler dan tussen Prue en de barman, en hij baalde daar zichtbaar van... Prue minder, die leek het juist meer te vinden met Daichi. En dat vond Daichi weer niet erg.
Hij mocht haar wel.

''Wat doe jij hier?'' Vroeg Daichi. Prue haalde haar schouders op. ''Weet ik ook eigenlijk niet.'' Antwoordde ze. Ze nam nog voorzichtig een slok. Ook haar gezicht vertrok maar dat was omdat ze het spul gewoonweg goor vond. Vlug zette ze haar kopje weer op de bar. ''Ik wilde eigenlijk gaan lopen buiten maar...'' Ze gebaarde naar het raam. Buiten leek het wel nood weer. De barman bekeek de twee voor een moment. Hij pakte het kopje van Prue op en bracht het weg. Ergens had hij de hoop dat ze hem zou toeroepen dat ze nog niet klaar was met drinken. Maar Prue was allang blij dat het vieze spul uit zicht was. ''Hoe heet je?'' Vroeg Daichi plots. Prue ging zo zitten dat ze recht tegenover Daichi zat. Ze leunde haar linker arm op de bar en liet haar hoofd in haar hand rusten. Ze keek hem aan met een lichte uitdaging. ''Try to guess it.'' Zei ze. Prue was niet zo van de Vraag & Antwoord conversaties. Dit was veel leuker.

Raden? Moest hij raden? Daichi draaide een kwartslag en begon haar uitgebreid in zich op te nemen. Er was niets aan haar waaraan je zou kunnen zien hoe ze heette. Of.. Aan haar hand zat een ring, die Daichi zijn aandacht trok. Het was een ring die duidelijk te duur was om te kunnen veroorloven, Geerfd, misschien? Gekregen, van een vriend, of familielid?
"Mag ik je hand zien?" Vroeg Daichi, een brutale vraag richting een elegante dame was niets voor hem. Maar zij zat ook uitdagend, en ze vroeg er zelf om. Met een iets schuin hoofd stak Daichi zijn hand uit, om de hare in ontvangst te nemen. Een gebaar dat eigenlijk alleen een echte heer zou maken, maar in deze situatie was het anders. Hij moest haar naam raden en hij zou het goed raden, of het nu een keer, of twee keer zou zijn.

Een zelfverzekerde grijns sierde Prue's gezicht. Never nooit dat hij haar naam zou raden. Misschien na heel veel gokken zou er een kleine kans zijn dat hij in de buurt van haar naam kwam. Ten slotte was 'Prue' niet eens haar echte naam. Het was afgeleid van haar moeders tweede naam. ''Mag ik je hand zien?'' Vroeg Daichi plots. Prue froste. Haar hand? Waarom wilde hij haar hand zien? Deed hij aan handlezen of zoiets? Voorzichtig legde ze haar hand in de zijne. Haar blik week niet af van de zijne. Het was alsof ze probeerde te achterhalen wat hij van plan was. Geduldig wachtte ze af. Zat hij haar soms voor de gek te houden? Of was dit gewoon een achterbaks smoesje om haar hand te kunnen beet houden. Direct wuifde ze die gedachte weer weg. Nee zo iemand was Daichi niet. Of toch? Wat wist ze nu eigenlijk van hem?

"Patricia. Heet je zo?" Constateerde Daichi plots, hield haar hand even omhoog om de ring te bekijken. Patricia Prudence Erdeen. Of.. Prudence? Was dat het? Nu eerst maar deze naam.
Daichi liet haar hand weer los en keek Prue met een triomfantelijke lach aan. Als het geen Patricia was, wist hij toch wel haar naam. Dan was het de andere.
"Of..?" Nu begon hij dan toch te twijfelen door het gezicht wat Prue trok. Nee he? Hij had het niet goed? Dan heette ze.. Prudence. Maar je wist het nooit zeker.

(Inspiratieloos)

''Patricia. Heet je zo?'' Vroeg Daichi toen. Prue's gezicht vertrok even. Patricia?! Dat kon niet. Ze probeerde haar gezicht nog strak te houden maar had moeite om de verbazing niet van haar gezicht af te laten druipen. Ja, dat was haar naam. Haar officiële naam dan. Maar.. Maar niet hoe ze nu heette. Ze schudde langzaam haar hoofd. ''Dat... dat was mn moeders naam.'' Zei ze schoor. Ze schraapte haar keel even. Ze moest nu niet sentimenteel gaan terug denken aan haar moeder. ''Maar je zat in de buurt.'' Zei ze terwijl ze haar gezicht iets opgewekter probeerde te laten lijken.

Bingo. Nu had hij het. "Prudence. Wat een mooie naam." Daichi liet Prue's hand langzaam los, nam weer een slok van zijn drank en keek toe hoe er een geschokte uitdrukking op he tgezicht kwam van Prue. Een flinterdunne lach verscheen op Daichi zijn gelaatstrekken en de jongen schudde zacht zijn hoofd. "Ik ben geen spook, ook geen handlezer." Nee, hij had haar ring gezien. Waarop duidelijk stond hoe ze heette. Prudence. Was echt een mooie naam, voor een mooie dame met een elegant lichaam. Zo was het gewoon hoe hij haar beschreef.

''Prudence. Wat een mooie naam.'' Daichi liet haar hand los en nam een slok van zijn drank. Prue lachte zwakjes terwijl ze wat verward op haar hoofd krabte. Ze was 'verslagen' in haar eigen spelletje. Hij had het, min of meer, geraden. Ze keek Daichi weer aan. Nog steeds zoekende naar een iets in zijn gezicht of ogen waaraan ze kon zien hoe hij achter haar naam was gekomen. Maar zijn gelaatstrekken lieten niets los. Iets waar ze zelf ook heel goed in was. ''Just Prue.'' Zei ze. Ze ging verzitten op de kruk en vouwde haar benen over elkaar. ''Prue Everdeen.'' Daichi zette zijn glas weer op de bar. ''Ik ben geen spook, ook geen handlezer.'' Zei hij. Prue greens. Zonder ook maar iets te vragen pakte ze Daichi's glas, trok het naar zich toe en nam een grote slok waarna ze het glas met een iets te harde klap weer op de bar terug zette. ''Zo,'' Zei ze. ''En nu zonder gein. Hoe wist je mijn naam?'' Vroeg ze oprecht geïnteresseerd. Ze had haar arm weer geleund op de bar met haar hoofd in haar hand. Schuin bleef ze hem aankijken.

Daichi keek versteld naar zijn lege glas. Pittige dame.. Ze dronk hem zo leeg!
De jongen keek alweer op toen ze hem een vraag stelde. "Je ring." Hij wees er met een scheve grijns op en wenktte al snel de barman. "Twee whiskey, deze dame houd er ook wel van." Mompelde Daichi met zijn altijd lome en ongeinteresseerde toon, waarna hij opnieuw zijn aandacht richtte op het gezicht van Prue. "Prue, is het dan." Daichi pakte het glas vast wat voor hem was neergezet, nam er een flinke slok van, en waagde het er op om hem net zoals Prue achterover te gieten wat hem aardig goed lukte. Maar zijn gezicht vertrok wel, zijn keel brandde, maar dat was juist waar hij het voor deed.

''Je ring.'' Antwoordde Daichi terwijl hij er naar wees. Prue's blik gleed direct naar haar ring. Dat was ze totaal vergeten. Haar moeders ring met initialen en al. ''Slim denkwerk,'' Gaf Prue toe. ''Hou ik van.'' Ze bracht haar hand naar haar gezicht en bekeek de ring, ookal had ze hem al zo vaak gezien. Voorzichtig draaide ze de ring om haar vinger rond. 'Patricia Prudence Everdeen' Stond erop. Een bijna onhoorbare zucht ontsnapte. ''Mn moeders ring.'' Legde ze uit. ''Geërfd.'' Het kwam er bijna emotieloos uit. Dat was ze altijd wanneer het ging over haar moeder. En dat was maar goed ook. Deed ze dat niet, werd het een potje janken geblazen. En daar had ze nou net geen zin in. ''Twee Whiskey, deze dame houdt er ook wel van.'' Hoorde ze Daichi tegen de barman zeggen. Soms wilde ze dat ze wat meer over haar moeder kon vertellen. Gewoon voor een keertje. Het was een inspirerende vrouw. Waarom was het leven af en toe zo oneerlijk? De twee whiskey werd neergezet op de bar. Prue voelde zich wat inzakken. Het was of de gedachte over haar moeder haar in een soort zwart gat trok. ''Prue, is het dan.'' Daichi pakte zijn glas en gooide het in één teug achterover. Vlug greep Prue naar haar glas, als een soort reddingsboei. Ze wou dat het anders kon. Haar emoties wegdrinken was nooit een goede optie geweest. Maar op dit moment was het wel de enige optie. En ergens ook wel de makkelijkste. Prue volgde Daichi's voorbeeld. In één teug achterover. Ze zette het glas weer iets te hard neer op de bar. ''Jep. Prue Everdeen. En jij was?'' Prue grinnikte. Wow, die Wiskey was sterk. Hoeveel had ze op? ''Nog twee Wiskey graag.'' Seinde ze naar de barman. Ze draaide zich weer om en richtte zich weer tot Daichi. ''Dus, dit doe je wel vaker?'' Vroeg ze na een kleine stilte. ''Je een beetje lam zuipen in een kroeg en voor handlezer spelen bij random meisjes?'' Ze greens half. Waar bleef die Wiskey nou?

Een pathetic lachje verscheen op he ttrieste gezicht van Daichi. "Neh. Nouja, dat klem zuipen wel. Ik hou niet zo van dat sociale gedoe, weet je. Mensen kunnen je zo diep kwetsen, ik waag het er niet op om mezelf emotioneel te laten neerhalen." Waren Daichi's 'verstandige' woorden. Hij rinkelde met het glas door zijn onverzorgde nagels er tegenaan te tikken, waarna de jongen diep zuchtte en opnieuw het glas achterover goot. Een gevoel van duizeligheid bekroop de jongen, zijn hoofd leek wel gedempt. "Ik denk dat ik genoeg heb gedronken." Wat lacherig hing Daichi aan de bar met zijn elleboog op de plaat, zijn hoofd op zijn hand waardoor zijn wang naar boven drukte, wat een gek gezicht gaf. Met een schaamteloze blik bekeek hij Prue van top tot teen. "Zeg.." Daichi slikte de prikkels in zijn keel weg. "Ga je zo mee naar buiten..? Na een glaasje whiskey is het leuk om wat lol te trappen." Grinnikte de jongen, sneu, hoe zulke jonge zielen zoveel meegemaakt konden hebben, en uiteindelijk tussen de oude mannen in een kroeg belandde om hun zorgen weg te drinken. Soms gingen de dingen zo.. En was het niet tegen te houden.