The day after

Open voor Emile

Daniel was zenuwachtig, Dahlia was zenuwachtig.. Met zijn tweeen zenuwachtig. Geweldig. Dat kon nog eens wat worden. Vandaag was de dag dat de tweeling hun geld weer kwamen ophalen voor de vergunning. En... Dat verliep tot nu toe behoorlijk stroef. "Daniel! Neem je handschoenen mee! En Je viool.. Vergeet die niet.." Daniel zuchtte, rende terug naar hun 'huis' en kwam even later terug met zijn vioolkoffer die hij inderdaad was vergeten. Maar zijn handschoenen niet. "Dahlia. Je haar in een staart. Dat ben je vergeten." Dahlia slaakte een korte gil en begon al meteen aan haar haren te prutsen, zat het wel goed? het pluiasde, en.. Whah! Dan maar zo.. Los was het ook mooi. Vond Kaji dat wel mooi..? Oh god.. Kaji.. Dat was waar ook... Ze hadden gekust. En het ergste was dat ze er vannacht over had gedroomd. "Daniel, Schiet op! We komen laat!"
Uiteindelijk zaten ze. Op hetzelfde plek waar ze altijd zaten, uitgestald en wel. Daniel friemelend aan zijn blote handen, Dahlia prutsend aan haar haren. Zo zenuwachtig waren ze nog nooit geweest...
"Daar komen ze." Zei Daniel, Alsof hij de konining aan zag komen. Nou, Als Hii zijn koning kon zijn, da- HO. Dat.. had hij nooit gedacht. Verward wreef de jongen in zijn gezicht. Hij leek wel geobsedeerd...

[Sorry voor de late reactie, mijn inspiratie had me verlaten]

Kaji en Hii liepen al kibbelend over de straat, de broertjes waren beide wat opgelaten. Gisteren hadden ze beide een kus gedeelt met degene die ze leuk vinden, maar Hii leek het niet eens te zijn met Kaji's nieuwe vlam. Heh, dat terwijl ze maar een jaar jonger als Daniël. Wat maakte het ook uit, Kaji zou het niet tussen hem en Dahlia laten staan. De broers vielen beide stil toen ze de Violin siblings al op hun gebruikelijke plek zagen zitten en bij beide ontstond precies dezelfde, wat ongemakkelijke glimlach op hun gezicht.

Uiteindelijk voegden de broertjes zich bij Daniël en Dahlia "Uhm... Hé!" groette Hii wat onhandig, terwijl Kaji gewoon zoals altijd vrolijk groette.

[Mijn inspiratie is nogsteeds ver te zoeken]

"Kaji!" Piepte Dahlia op het zelfde moment als dat Daniël de andere tweeling riep. Ze keken elkaar verbaast aan, ze wisten het niet van elkaar, dus dit was.. vreemd gedrag. "Waarom doe je zo?" Vroegen de broer en zus dan precies op hetzelfde moment aan elkaar, waarna ze beide hun armen over elkaar sloegen. "Pf, gaat je niets aan." Dahlia week nors haar gezicht af, alsof zíj de konining was, maar kon het niet laten om in de richting van Kaji te gluren. Haar hart ging telkens tekeer als die man haar aan keek, dat was.. Gewoon niet gezond. Maar ze hield van dit gevoel. Het was nieuw, maar fijn. En dat warme gevoel van gisteren was het mooiste wat ze ooit had gevoeld. En Kaji's zachte lippen..
Dahlia zuchtte verliefd, staarde naar haar voeten waar mooie schoenen aan zaten, ze had ze een paar jaar geleden gekregen van Daniël. Maar ze kon ze nog steeds aan. Het meisje keke voorzichtig op naar Kaji, werd gelijk gevangen door zijn blik en bleef de komende seconden recht in zijn ogen kijken totdat Kaji weg zou kijken. "H-hi.. Ik bedoel, goedemorgen." Stamelde ze, ze deed haar best een verliefd lachje in te houden door haar hand voor haar mond te houden. Urgh.. Als het hier om ging, was verliefdheid stom..
Daniel daar in tegen keek naar Hii alsof zijn droomprins op het witte paard daar liep. Maar hij probeerde het te ontkennen dat hij smoor op hem was, wat moeilijk ging. Al zijn hormonen sloegen op hol als hij aan gisteren dacht, en.. Argh, hij wilde de jongen bij zich hebben.. Hoe kon je dat nu ontkennen?!
"Hii.. Goedemorgen." Een vriendelijke, en warme lach ontstond op het gezicht van d ejongne, met deze glimlach bekeek hij Hii, waarna hij uiteindelijk in zijn ogen keek. Hoe had hij geslapen na gisteren..?
Wat was dat nu weer!? Waarom interesseerde hem dat!?

De tweeling keken tegelijk op toen hun namen geroepen werden, Kaji met zijn altijd zo vrolijke glimlach en Hii met een rozige kleur op zijn wangen, het was best aandoenlijk om de normaal zo kalme man zo te zien. Hoe dichter bij ze bij de twee kamen, hoe meer dezelfde, ongemakkelijke glimlach op hun gezichten ontstonden. Kaji groette het tweetal zoals altijd vrolijk, Hii keek echter Daniël die hij de vorige avond had gekust wat onzeker en stilletjes aan "Hii.. Goedemorgen." was het uiteindelijk de blonde jongen die als eerste zijn mond open trok, Hii zijn mondhoek trok omhoog naar een scheve, bijna aandoenlijke glimlach "Uhm... Hé..."

Kaji ging even wat speels met zijn hand door haar haren "Dahlia, je bent nog maar één nachtje 16 en je bent nu al gegroeid!" het klonk oprecht verbaasd, waarna hij vriendelijk greens en haar een tikje op haar neus gaf "Niet groter dan ik groeien, hé? Dat staat niet."

Daniel stond bijna uit reflex op toen Hii een antwoord terug had gegeven. Hij aarzelde, zou hij op hem afstappen? Hij had een vreemde dwang om hem aan te raken, misschien alleen even zijn hand vast pakken. Waarom deed hij dta dan niet gewoon..? Het enige wat hem tegenhield hier buiten was dat ze buiten waren, en reacties van overal konden komen. Maar misschien zouden die alleen maar positief zijn en moest Daniel gewoon zich niet zo zorgen maken.
Eigenlijk was er nog een reden. Hij wist niet hoe Hii er op zou reagerne, of hij het wel leuk vond. Of hij wel.. Ach, wat scheelde het hem. Daniel stapte na een diepe adem in te hebben genomen op Hii af, balde zijn handen tot vuisten maar ontspande deze uitiendelijk toen hij dicht bij Hii stond. Met een rode kop en zonder Hii aan te kijken liet hij een van zijn handen naar die van Hii gaan, raakte deze onopvallend aan. Héél even maar, gewoon als een soort.. aanwijzing. Hij had hem gemist. Ook al was het maar een dag geweest, hij had hem toch gemist. En die ene aanraking bij zijn hand zorgde ervoor dat Hii dat ook wist nu. Wat sukkelig bleef Daniel staan, niet wetend wat hij moest doen. Hoe hij moest reageren.. En allerbelangrijkst: Hoe Hii zou reageren.

Dahlia greep ook uit een reflex naar Kaji's hand, voelde de warmte en liet blozend zijn hand weer los. Haar ogen week ze af, maar na enkele seconden richtte ze haar grote, onschuldige ogen op Kaji en keek hem met een brede lach aan. "Zeg.. Wanneer gaan we weer verstoppertje spelen?" Haar onschuldige lach had nu iets weg van een ondeugende, en wat opgewekt verzat ze, stond op, aarzelde even, maar deed het uiteindelijk niet: Ze durfde Kaji plots geen knuffel meer te geven na wat er gisteren was gebeurd.

Hii keek bijna afwachtend toe toen Daniël op hem af kwam, toen de jongen wel erg dicht in de buurt kwam keek hij bijna automatisch naar de grond, onzeker, hij had geen idee wat de jongen van plan was. Maar het kon niet iets slechts zijn, toch? Dit was normaal... Ze hadden gekust en... Je kuste alleen personen waar je iets voor voelde, toch? Hij keek gespannen naar Daniël zijn hand, die steeds dichter bij de zijne kwam en toen hun huiden elkaar raakten, voelde hij allemaal vlinders in zijn buik opstijgen. Was het normaal voor een volwassen man om zich zo te voelen? Hij voelde zich net een klein kind.
Toen Daniël zijn hand besluiteloos liet hangen, pakte Hii de hand bijna automatisch vast en keek de jongen met een wat onzekere glimlach aan, compleet rood aangelopen, hij hief de jongen zijn hand voorzichtig en drukte er een kus op, waarna hij hemw eer losliet en wat gegeneerd weg keek.

"Verstoppertje?" herhaalde Kaji, glimlachend, waarna hij een klein buiginkje maken "Wanneer u dat wilt, mijn prinses." hij zei het met een beetje een bekakt accent en hoopte dat Dahlia het spel mee zou spelen, anders zou hij echt voor lul staan.

Nu wist Daniel zeker dat ze hetzelfde voelde, die rode kop van Hii was niet te verbergen. Toen de jongen zo wegkeek, ontstond er een lichte, vertederde glimlach op zijn gezicht. Maar die verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een rode kleur toen Hii zijn hand met zijn zachte vingers vastpakte en er een kus op drukte, Zijn vingers sloten zich even om de hand die Hii had gebruikt om Daniel zijn hand vast te pakken. Hii keek gegeneerd weg, Daniel grinnikte. Zou hij..? Waarom ook niet?
Voorzichtig hief Daniel zijn hand op, deze bleef even hangen halverwege de lucht. Hij wist niet of Hii het wel leuk vond, dat Daniel hem aanraakte. Misschien wist hij wel gewoon niet hoe hij moest omgaan met het feit dát hij aan hem zat. Maar daar zou hij toch snel genoeg achterkomen..? Uiteindelijk raapte Daniel al zijn moed bij elkaar, en raakte zijn gezicht voorzichtig aan, bewoog het zo dat hij hem uiteindelijk aankeek. Hij had zoveel willen zeggen, maar.. Nu hij in zijn ogen keek, was hij alles kwijt, al zijn woorden waren hem afgenomen.

Dahlia giechelde aandoenlijk, ze bloosde lichtjes toen hij haar 'zijn prinses' noemde. Van hem..? Was dat maar zo. Vlinders vlogen door haar lichaam en wat verlegen stapte ze naar voren. "Prins Kaji.. Wilt u dan zo vriendelijk zijn te tellen?" Voordat ze doorhad wat z eigenlijk had gezegd... Prins en prinses..

"Prins Kaji... Wilt u dan zo vriendelijk zijn te tellen?" Kaji glimlachte een bijna vertederde glimlach "Natuurlijk, voor u altijd." hierna sloot hij zijn ogen, deed zijn handen er ook nog voor en begon luid tot tien te tellen. Na tien seconden haalde hij zijn handne pas van zijn ogen en opende deze weer "Wie niet weg is is gezien~" riep hij luid, netzoals hij deed toen hij en Hii nog jong waren en regelmatig dit spelletje speelden.

Hii wist eigenlijk niet wat hij met deze situatie aanmoest, hij was er normaal helemaal niet dol op als anderen hem aan raakten, de enige die zijn boze blikken als iemand dat wel deed durfde te negeren was zijn tweeling broer. En toch... Als Daniël hem aanraakte was het best fijn. Alsof hij echt verliefd op hem was. Misschien... Waarschijnlijk. De jongen raakte zijn gezicht aan en Hii's hoofd leek opnieuw in de brand te staan, het was grappig, als een bleek iemand rood aanliep leek het extra op te vallen, hij keek voorzichtig omhoog, in Daniël zijn ogen en glimlachte een wat onzekere glimlach "Daniël..." het was het enige wat hij zei, zijn naam, verder kwam hij niet. Stomme vlinders!

Daniel probeerde alles te negeren wat er in zijn lichaam omging. Ook al was het fijn, het hinderde hem om tegen Hii te praten, en dat was.. minder fijn. Maar het negeren was moeilijker dan hij had gedacht. In zijn hoofd gebeurde er van alles. Maar één persoon had er voor gezorgd om zijn hoofd zo op hol te laten slaan, en dat was Hii. Misschien kwam het door de kus.. Hij had het fijn gevonden. Hij wilde Hi aanraken, en hij viel stil als Hii tegen hem sprak. Langzaam begon alles op zijn plek te vallen. Als dit verliefdheid was, voelde het goed. En mocht het zo blijven.
Hii sprak zijn naam uit, zijn wangen kleurde rood. Alleen maar omdat Hii zijn naam uitsprak.. Was hij gek geworden? ((Gek op Hii xD)) Ach, wat maakte het uit. "Hm..?" Antwoordde hij zachtjes, hij wist niet wát Hii ging zeggen, of dat hij uberhaupt iets wilde zeggen, het maakte niet uit. Alles wat Hij zei was goed.
"Ah.. Ehm.." Daniel liet zijn gezicht los en keek opzij. Hij wilde de jongen wat vragen, maar hij durfde niet. "Zou je.." Hij bleef maar stotteren. "Wil je.. Samen met mij eens eh." Het kwam er gewoon niet uit, Daniel ademde even diep in en keek Hii toen demonstratief aan. Het was allemaal zijn schuld. "Zou je met mij eens ergens heen willen gaan..? Wij.. Tweeen?" Gooide hij er uiteindelijk uit, halverwege de zin werd zijn stem zwakker en de jongen week zijn blik af.

Dahlia was als een dolle weggerend, straatje in, straatje uit. Maar waar ze ook zou gaan zitten, Kaji zou haar vinden, en dat wist ze. Die man wist de hele stad op zijn duim. VOnd je eht gek? Hij was politieagent, en als je dat was, moest je de weg een beetje kennen. Ze vroeg zich af, als ze hier zat, in het steegje.. Zou Kaji haar... Misschien opnieuw kussen..?
Nee nee nee! Dahlia schudde wild haar hoofd. Dat zou niet gebeuren, zoiets zou Kaji niet doen. toch? Nee, want.. Gisteren was gewoon.. Gewoon omdat ze jarig was. Ja, dat had ze zich verteld. Het was schattig als je wist dat ze dit alles ontkende, maar ze het stiekem toch hoopte.

Daniël was maar één centimeter langer dan Hii en toch moest deze nog omhoog kijken, waarschijnlijk door zijn wat gebogen rug en ingezakte schouders, het voelde vreemd om op te kijken tegen iemand die jonger was dan hij... Maar bij Daniël was het niet erg. Waarom? Daniël was op zo veel dingen een uitzondering... Wat in gedachten verzonken keek hij de blonde jongen aan, deze liet uiteindleijk zijn gezicht los, wat er voor zorgde dat Hii zachtjes zuchtte en de jongen nu met een lichte glimlach aan kon kijken.
"Wil je.. Samen met mij eens eh." verder dan dat kwam Daniël niet en ergens voelde Hii wel wat hij wou gaan zeggen, maar hij wou het van de jongen zelf horen voor hij het zou geloven "Zou je met mij eens ergens heen willen gaan..? Wij.. Tweeen?" Hii keek hem even ongelovig aan. Het was niet dat hij het niet wou, maar gewoon... Daniël en hij... Samen... Daarbij was hij nog nooit de straat op geweest zonder Kaji er bij. "Uhm..." begon hij wat onzeker, hij krabte even over zijn nek "Natuurlijk." er ontstond een bijna kinderlijke glimlach op zijn gezicht "Natuurlijk..." herhaalde hij mompelend "Graag, ik wil..." hij begon opnieuwte stuntelen met woorden, maar de mompelingen waren bijna onhoorbaar voor de mensen om hem heen.

Kaji begon gewoon rustig te lopen "Dalia~" hij klonk bijna als een roofdier, alsof hij echt op jacht was, maar dat was natuurlijk allemaal gewoon spel. Hij was goed in sluipen, dus toen hij een lok van Dalia's haar zag, sloop Kaji bijna onhoorbaar op haar af. Zijn handen legde hij plotseling op haar schouders terwijl hij met een kinderlijke glimlach "Gevonden..." in haar oor fluisterde.

Hii had ja gezegd. Hii had ja gezegd! Hij had zijn best moeten doen om de ballen bij elkaar te rapen en het te vragen, maar.. Die angst van afwijzing was dus helemaal niet nodig geweest. Een brede glimlach sierde zijn gezicht en de jongen keek wat ongemakkelijk weg, maar hij was blij. "Dankje.." Zei hij voordat hij zelf kon beseffen dat hij hem had bedankt. Bedanken voor wat..? Daar moest hij zelf nog achter komen. Misschien bedankte hij hem wel omdat Hii verliefd op hem was..
Daniel schaapte even zijn keel, rechtte zijn rug en keek Hii aan, maar het weke gevoel in zijn onderbuik nam gelijk toe en opnieuw week hij zijn blik af. Hij zette de toppen van zijn vingers tegen elkaar aan en stamelde even. "Waar.. Waar wil je dan naartoe..?" Vroeg hij ietwat onzeker.

Dahlia dacht dat ze een goed plekje had gevonden, ging rustig zitten, maar.. Net voordat ze kon gaan zitten voelde ze twee warme handen op haar schouders en ze slaakte een zenuwachtig geluidje uit. "E-eh.." Abrupt draaide ze zich om toen er in haar oor werd gefluisterd, en keek recht in het gezicht van haar 'prins'. En ze kon niet wegkijken. Iets in zijn ogen hield haar gevangen in Kaji's blik. En wat het ook was, het was mooi. Dus Dahlia keek niet weg. Haar wangen begonnen langzaam rood te worden, en ze viel zacht achterover op haar kont. "Kaji. Hi..." Stamelde ze met moeite uit.

Hii bloosde een zachte kleur roze die alleen maar te zien zou zijn als je er echt op zou letten en er speelde nog steeds dezelfde onzekere glimlach op zijn gezicht. De manier hoe Daniël leek te stuntelen met zijn woorden en ongemakkelijk de toppen van zijn vingers tegen elkaar aandrukte was bijna aandoenlijk. Hii dacht na... Waar hij naar toe wou, maar zijn gedachten bleven steeds terugzakken naar Daniël. Ugh. "Overal waar jij heen wilt." antwoordde hij uiteindelijk maar, ookal was het een wat cliché antwoord.

De gezichten van Kaji en Dahlia waren voor enkele seconden erg dicht bij elkaar geweest en de man had niets anders gedaan dan het meisje aankijken terwijl deze langzaam rood aanliep. Zo'n blos maakte haar mooie gezichtje nog mooier, het was jammer dat Dahlia de andere kant op keek. "Hallo." reageerde hij op haar moeilijke gestamel, voorzichtig legde Kaji zijn hand tegen Dahlia haar wang en zorgde dat ze hem aankeek. "Je bent heel mooi, weet je dat?"

Dahlia dacht dat ze langzaam dood ging van binnen. Hij noemde haar mooi. En als hij het zei, dan was het zo, want alles wat Kaji zei was waar. "N-nee.. Dat wist ik niet.." Probeerde ze nog enigzins beleefd uit te brengen. Kaji bleef haar maar aankijken, en nu lag ook al zijn hand op haar wang. Ze durfde niets te zeggen, keek alleen maar in zijn ogen. En vreemd genoeg voelde dat niet vervelend. Hoe langer Kaji Dahlia aankeek, hoe meer vlinders er in haar buik opvlogen en hoe meer rare ideen ze in haar hoofd ging halen. Hij ging haar kussen. Ze wist het zeker. Anders had hij niet zo'n blik in zijn ogen, en noemde hij haar niet mooi....

[Topic uit voor Hii x Daniel]

"N-nee.. Dat wist ik niet.." Kaji schudde zijn hoofd lichtjes "Ik had het je gisteravond ook verteld..." friste hij haar geheugen op "...Die nacht... Toen we kusten." hij ging voorzichtig met zijn duim langs Dahlia haar slaap "Je hebt er geen spijt van, toch? Dat je... Je eerste kus van mij hebt gekregen?" hij boog voorzichtig zijn gezicht iets dichterbij "Als je vind dat we te snel gaan..." hij was onzeker, waarschijnlijk omdat hij al heel lang niet meer zoiets serieus tegen een meisje had gezegd "En ik weet dat je nog jong bent, dus ik zou er alle begrip voor hebben als je nee zou zeggen..." opnieuw een lichte hapering "Wil je... Een relatie... Met mij?"

Dahlia knikte langzaam, haar grote ogen staarde Kaji aan. Ze kon hem nu zo goed zien, van dichtbij. Ze slikte. De kus. Nu schudde ze haar hoofd, nee, ze had er geen spijt van. Waarom zou ze daar spijt van hebben? Het was toch fijn geweest.. Dus.. Nee, ze had geen spijt.
Dahlia haar ogen werden groot en ze dacht opnieuw dat ze zou herboren worden als iets anders. Kaji die haar vroeg of ze een relatie wilde, het voelde meer alsof hij haar ten huwelijk vroeg. Ze slikte, opende haar mond om iets te zeggen, maar durfde het niet. Ze wilde het dol graag, maar die brok in haar keel verhinderde het dat ze iets kon zeggen.
In plaats daarvan sloeg ze haar armen strak om Kaji zijn nek heen, zodat ze hem niet meer aan hoefde te kijken en ze weer durfde te praten. "Ja.." Stamelde ze zachtjes. Voorzichtig snoof ze zijn geur op, ze kreeg er de kriebels van, van zijn geur, van zijn alles.