The artist ~

[] Open voor iedereen

Stugge handen, jongenshanden. Ze vlogen over het papier alsof het de makkelijkste zaak van de wereld was, met een potloodje een boom schetsen alsof het leefde. Met detail die je alleen zou kunnen dromen, alsof het zo op het papier was gewaaid of alsof de jongen een fototoestel had gebruikt. Maar die had de jongen nieteens.
Nee, Daichi, zoals de jongen heette, was een echte kunstenaar die zijn talent aangeboren had, verder was geleerd en nu zo tekende. Soms was het niet te geloven hoe snel en mooi hij tekende, een portret was af ik een halfuurtje en je betaalde er hooguit 2 gulden voor. Alsof hij gék was.
Normaal gesproken was het druk, en was zijn kleedje met tekenspullen en een kladblok er op zo omringd door mensen dat hij de andere kant van het plein niet meer kon zien. Maar nu was het rustig. Mensen hadden of geen interesse, of stonden bij Alice, -Die overigens ook goed kon tekenen- Of bij de Violin Siblings. Maar het kwam ook omdat Daichi een briefje had neergelegd met 'Korte onderbreking', Wat betekende dat hij even rust nodig had om zijn vingers te strekken. Net een echte kunstenaar.

Zuchtend leunde Daichi zijn rug naar achteren tegen het muurtje dat hem altijd steun biedde als hij moe was. Voor hem lag zijn kleedje, zijn bordeauxrode kleedje wat hij altijd in de gaten hield. Ugh. Daichi zuchtte opnieuw, strekte zijn nek en sloot zijn ogen voor een moment. Nog niets verdiend. Maar daar zorgde hij zelf voor. Zodra hij dat bordje weg zou halen dat hij 'pauze' had, zouden er al een stuk of twee mensen naast hem staan om te kijken hoe hij weer een portrettekening in elkaar flanste. En dat vond Daichi niet erg, maar soms had hij het echt gehad. En bovendien tekende hij de laatste tijd steeds minder.. En eigenlijk wilde hij stoppen. Hij merkte namelijk dat mensen zijn werk niet meer zo erg waardeerde als eerst. Of dat was zijn visie op de mens.
Hij wou dat hij nog kón tekenen.
Bij die gedachte schudde Daichi fronsend zijn hoofd.
"Je kan te ver gaan, knul." Mompelde hij in zichzelf, tuurlijk kon hij tekenen! Het betekende niet dat, omdat hij wat minder in zijn vel zat, hij het niet meer kon. Er moest nu gewoon even iemand zijn die hem kon oppeppen, hem kon vertellen dat als het even minder was, het niet het einde van de wereld was.
Wat onhandig schudde Daichi zijn hoofd en stootte een 'pff' uit. Nonsense.

Daichi, Daichi, Teken eens wat voor me. Je kan het zo goed! Ah..? Toe..?

Het was een mooie dag in Niwlog Village. Het zonnetje scheen en het was druk op het plein. De mooie viool klanken van de Voilin Siblings was al van verre te horen. De mensen vonden het prachtig. Ook vandaag hadden ze weer veel publiek. Prue greens inzichzelf terwijl ze het plein observeerde. Het zag er allemaal zo vredig uit. Zo gezellig, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Prue wist beter. Ze stond op van het bankje waar ze zojuist had gezeten. Gezelligheid was niks voor haar. Wat had je eraan als je het niet kon delen? Of als men het niet met je wilde delen. In gedachte verzonken liep Prue verder. Ze kon maar beter naar huis gaan. Thuis. Daar was alles ook 'gezellig'. Prue's blik viel op een opvallend rood kleedje. Er stond een bordje op. Korte onderbreking stond erop. Prue volgde met haar ogen het kleedje en zag dat niet ver voor het kleedje een jongen zat, steunend tegen een stenen muurtje. Hij leek in gedachte verzonken. Plots ging er een belletje rinkelen bij Prue. Kende ze hem niet ergens van. Ze glimlachte zwakjes toen het dr weer te binnen schoot. ''You're an artist?'' Vroeg ze zonder verdere begroeting. Ze was inmiddels naast hem komen staan. Het was best raar eigenlijk. Ze kende hem niet eens. Ze wist niet waar hij woonde, hoe hij heette of wat hij deed voor de kost. Het enige wat ze tot nu toe gemeen hadden was die ene boswandeling.

Daichi werd uit zijn diepe gedachten getrokken door het meisje wat plots voor zijn kleedje stond. Je zag hem nadenken. Een artist? Dat was een groot woord. Maar blijkbaar vonden mensen hem dat, iedereen zei het en iedereen vroeg er naar. Dus ja, Hij was een kunstenaar. "Yeah. Denk ik." Er was iets van een trieste ondertoon te horen in de manier waarop hij praatte, maar Daichi was nu eenmaal niet een van de vrolijkste mensen op aarde. Die jongen deed keihard zijn best om nog een glimlach er uit te persen, waarna hij het bordje op zijn kant neerlegde en het meisje aankeek. Hm? Hij kende haar. Nouja.. Hij kende haar niet echt, hij had haar een keer gezien tijdens een boswandeling en dat was alles.
"Wil je dat ik iets voor je teken?" De woorden die hij altijd tegen zijn broertje sprak, sprak hij nu tegen dat meisje, zijn hoofd zakte schuin en al snel greep Daichi naar een leeg vel papier van middelmatig formaat. Waar ze precies op zou passen. "Of..? Kwam je alleen kijken?" Vroeg hij nu terwijl hij met een potlood tussen zijn vingers speelde, het balanceerde heen en weer en leek gemaakt te zijn voor de handen van Daichi. De handen die ruw waren van het tekenen.

''Wil je dat ik iets voor je teken?'' Prue's ogen dwaalde af naar het rode kleedje. Her en der zag ze potloden liggen, vellen papier en tekeningen. Sommige leken net foto's. ''Of..? Kwam je alleen kijken?'' Prue's blik gleed weer omhoog naar zijn ogen. Ze zei niets. Ze keek alleen maar. Stilte was fijn. ''Teken mij.'' zei ze na een tijdje. Ze wist niet waarom ze zo lang moest nadenken over die vraag. Het was een raar idee. Ze had eigenlijk geen idee hoe de mensen om haar heen haar zagen. Niet alleen haar uiterlijk. Maar ook haar gelaatsuitdrukkingen, haar emoties. Als ze die nog had of enig sinds toonde. Ze ging zonder verder iets te zeggen op de grond zitten, recht tegenover Daichi. Ze bleef hem aankijken. Nog steeds zonder iets te zeggen. Ze wachtte geduldig op iets van een antwoord.

"Jou? Oke." Het leek wel alsof de uitdrukkingen van de twee mensen exact hetzelfde waren, alsof ze beide iets te lijden hadden. Ergens was dat voor Daichi vertrouwelijk, misschien herkende ze zijn emotie. Met zijn trieste ogen bekeek hij Prue, hoe ze zat, haar emotie, haar ogen.. Zijn ogen bleven in die van haar hangen. Ze had ogen die niets loslieten. Geen gevoel, geen gedachte, helemaal niets. Geen sprankje zelfmedelijden. Ze was sterk. Dat alles kon Daichi zien, in haar ogen. "Wees niet zo hard voor jezelf." Waren de woorden die Daichi sprak voordat hij begon te tekenen.
Na een tijdje staakte hij het tekenen, er was een mooie basis neergezet maar het was nog lange niet een foto. Die ogen.. Hoe kon hij ze op papier zetten? Zuchtend steunde hij zijn hoofd onder zijn handpalm en bekeek Prue weer met een frons. Keek weer in haar ogen, haar ogen waren gewoon zo bijzonder. Ook al lieten ze bijna niets los, ze lieten daardoor wel los dat z ehard voor zichzelf was. Daichi kon eindelijk weer beginnen met tekenen toen Prue hem pas weer aankeek. Ze had iets. Iets over haar heen wat het bijzonder maakte om haar te tekenen. Een soort elegantie, dat ook.

Er bleef een soort stilte hangen. Prue wist niet zo goed wat dat te betekenen had. Maar het was goed, dacht ze. Stilte was altijd goed. ''Jou? Oke.'' De stilte was verbroken en het was alsof alles weer draaide. Prue knipperde even. Ze draaide haar hoofd opzij. Het plein was nog even levendig als het daarnet was. De violin siblings waren nog steeds aan het spelen en het publiek was nog hetzelfde. Even fronste ze. Gewoon zomaar. Ze was nogal in zichzelf. ''Wees niet zo hard voor jezelf.'' waren de woorden die haar weer wakker schudde. Ze zat blijkbaar in Daichi's ogen te staren. Hard voor zichzelf? Ze was niet hard maar.... eerlijk. Hopen en geloven waren niet echt veelvoorkomende woorden in haar woordenboek. Prue opende haar mond om iets te zeggen maar bedacht zich. Ze wist niks te zeggen. En het was ook niet nodig. In plaats daarvan verscheen er een heel klein glimlachje van korte duur.
Na een tijdje betrapte Prue zichzelf weer op staren. Hoe lang zat ze hier al? En waarom zat ze hier ook al weer. Prue's blik gleed naar de tekening waar Daichi mee bezig was. Ze kon het niet zo goed zien. ''Ben ik dat?'' vroeg ze wat onzeker en ze gebaarde naar de tekening.

Daichi knikte zonder op te kijken bij de vraag of zij dat was. Ja, dat was ze zeker, getekend in potlood met mooie halen en met gevoel. Een soort begrip. Alsof hij haar volkomen begreep, haar kende, zo'n gevoel gaf het hem als hij haar tekende. En dat voelde goed, zo'n gevoel.
Bij elk persoon was het anders, dus ook bij Prue. Bij oude mensen had hij iets van vrede, jonge mensen gaven hem inspiratie, de wil om door te gaan. Trieste mensen gaven hem begrip, soms hetzelfde verdriet. Niet dat Prue triest was.. Nee, ze was.. Anders.
Vrolijke mensen gaven hem weer doorzettingsvermogen, ze klaarden zijn dag op. Dat had hij nodig. zo'n persoon.
Dan ha dje stille mensen, luidruchtige, drukke, rustige, dikke, dunne, lange, kleine, leuke, minder leuke mensen, Maar ze waren altijd leuk om te tekenen. En niemand was lelijk.
Een kleine stille tien minuten later, zoals ze ook hadden gezwegen tijdens de boswandeling, veegde Daichi de gumresten van het blad af, legde het formeel voor zich. "Het is klaar." Ergens gaf Prue hem de neiging niet om het geld te betalen. Want het was een bijzondere tekening geworden, het was een bijzonder moment geweest. Soepel Schreef hij zijn naam er onder. Daichi.
En haar ogen sprongen er perfect uit.

''Het is klaar.'' Prue keek op. Nu al? Vragend tuurde ze naar het vel papier. Daichi zette nog iets van een krabbel aan de onderkant van het blad. Ze wist niet of ze het goed las maar het leek op zijn naam. ''Daichi.'' sprak Prue hardop terwijl ze de letters ondersteboven ontcijferde. Ze keek hem weer aan. ''Is dat je naam? Daichi?'' vroeg ze ter bevestiging. Haar handen reikte voorzichtig naar het vel papier. Ze draaide het om en bekeek zichzelf. Of eigenlijk het meisje wat haar moest voor stellen. Dit was zij niet. Behalve dan..... haar ogen. Zeer zeker haar moeders ogen. Zo hadden ze altijd al gestaan. Met het topje van haar vinger streek ze kort over het papier heen. Het leek even alsof ze in trans was. Ze keek op. ''It's perfect.'' Was al wat ze zei. Niets meer niets minder. Maar wel de waarheid.

Een lichte glimlach verscheen op Daichi's gezicht, een sprankje zelfvertrouwen was te zien op zijn gezicht. En het was echt. Een echte, lieve lach die je alleen kon zien bij hem als hij echt trots was, op zichzelf. En dat was de jongen niet vaak. Het was Prue die daarvoor had gezorgd en hij was haar dankbaar. "Bedankt." Hij bedankte haar niet alleen voor het compliment, maar ook voor het gevoel wat ze hem had gegeven, het gevoel dat hij nog iets goed kon doen voor een ander. En voor zichzelf.
"Ik hoef geen geld. Het was bijzonder." Sprak hij op. Dan maar een paar gulden minder, daar kon hij wel van leven. Die twee of drie gulden die hij nu miste, zou hij toch nooit last van krijgen. Want het gevoel en de belevenis had hem al betaald. En dat soort dingen waren onbetaalbaar, Daichi was een rijk persoon als het daar om ging.
"Daichi, Ja." Gaf hij nu pas antwoord op de vraag of hij zo heette. "Het betekend grote wijsheid." Legde hij haar uit met een schuin hoofd, vol interesse in haar ogen die ze gericht had op het papier wat Daichi zojuist had betekend. "Daichi Hisakawa. Mijn achternaam komt van de rivier, daar waar.. Waar ik gevonden ben." Daichi week zijn blik op zijn handen die hij tot losse vuisten balde, om er vervolgens naar te kijken hoe er witte plekken van de druk in zijn handpalmen achterbleven. Gedumpt bij de rivier...

''Het betekend wijsheid.'' Legde hij uit. ''Daichi Hisawaka. Mijn achternaam komt van de rivier, daar waar.. Waar ik gevonden ben.'' Prue zei niets. Haar ogen gleden nog steeds over het papier wat ze in haar handen had. Het leek alsof ze opging in de tekening. Maar in werkelijkheid had ze haar aandacht bij Daichi. Ze had zijn verhaal luid en duidelijk gehoord. Prue zuchtte zacht, bijna onhoorbaar. Haar blik nog steeds gericht op de tekening. ''Je hoeft niet tegen me te liegen.'' Zei ze nu. Ze bekeek de neus van de tekening. ''En als niet van plan bent de waarheid te vertellen, kun je het in het vervolg maar beter doodzwijgen.'' Zei ze kalm. Nu pas keek Prue op, recht in zijn ogen. Weer een stilte. Wat ze had gezegd was waar. Ze prikte zo door mensen heen. ''Mensen worden niet zomaar 'gevonden', Daichi.'' Legde ze zichzelf uit. ''Everything happens for a reason.'' Ze gokte dat hij of was weggelopen of was achtergelaten. Kwijtgeraakt was ook nog een optie. Misschien konden zn ouders niet meer voor m zorgen. Maar ook 'gevonden' mensen waren met een reden 'zoek'.

Bam. Prue had hem zo overdonderd met dat antwoord dat hij er diep van binnen zelfs licht emotioneel van werd. Zulke mensen had je niet veel van op de aarde, Vooral niet in Niwlog.
"Nee. Ik ben ook achtergelaten. Samen met mijn tweeling." Gaf Daichi vrij, waarna hij zichzelf wel kon schieten. Achja, zoals Prue al zei: Alles gebeurde voor eenr eden, dus er zou ook wel een goede reden zijn dat hij dit aan haar vertelde. Met een kwast gedoopt in japanse inkt begon hij op een vel papier te drukken, maar het was meer verveling dan dat er iets moois op kwam. Enkel een paar stippen. Niet dat Daichi niet geinteresseerd was in Prue, nee, Maar hij voelde zich wat ongemakkelijker worden rondom het gesprek..

Prue legde voorzichtig de tekening neer op het kleedje. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze deed het weer; precies zeggen wat ze dacht. Ze had het moeten laten gaan. Waarschijnlijk wilde hij er niet eens over praten. Ze haalde oude wonden open. ''Im sorry.'' Mompelde ze. Ze kon nu maar beter naar huis gaan. Naar de stilte. Daar waar het niet uitmaakte of ze zei wat ze dacht. Want er was niemand die het kon horen. Niemand om pijn te doen. Of om haar pijn te doen. Ze keek Daichi aan. ''Het was niet mijn bedoeling om.. om dat naar boven te halen.'' Zei ze. Ze ging staan en klopte haar knieën af. ''Ik kan nu maar beter gaan.'' Zei ze maar haar stem klonk niet echt overtuigd. Ze wierp nog een blik op het plein. Nog altijd even druk en levendig.

"Hey, nee, het is oke." Een sociaal antwoord wat Daichi niet eens van zichzelf had verwacht. Voorzichtig legde hij zijn kwast neer. "Het is oke. Het is gebeurd, niet meer terug te draaien." Mompelde Daichi, hij keek voor een moment op naar Prue en peilde haar gedachte. "Voel je je schuldig?" Vroeg hij, bam, Daichi hield wel van directe vragen. maar soms had hij het niet eens door...

''Voel je je schuldig?'' Prue keek op. Schuldig? Schuldig voelde je je als je iets deed of had gezegd met opzet. Iets wat je eigenlijk niet had moeten doen terwijl je dat zelf dondersgoed wist. Een schamper lachje verscheen op Prue's gezicht. ''Nee.'' Antwoordde ze eerlijk na een tijdje nagedacht te hebben. Ze bukte zich nog om haar tekening op te pakken. ''Nog bedankt hiervoor.'' Zei ze terwijl ze hem aankeek en langzaam weer omhoog kwam. Ze draaide zich om en liep op een rustig tempo weg. Ze stak haar hand nog omhoog als teken van een groet. Een 'tot ziens' was niet nodig. Ze zou hem nog wel tegen komen...

Topic uit.