Toch maar weer naar school ( Abbygail en Noah)

Na een maand te hebben gelogeert bij Tristan was Abbygail er wel achter gekomen dat weg gaan uit Niwlog moeilijker bleek te zijn dan ze in eerste instantie had gedacht. Ze moest naar school toe had ze vernomen en aangezien ze net aan 18 was kon dat nog net. Na haar inschreiving loopt ze bij de administratie vandaan en kijkt om zich heen. Dit was wel even heel wat anders als wat ze gewend was. Ze had altijd les gehad in Tokyo, zowiezo was alles hier heel anders. Of misschien niet, na een maand hier in de buurt rondhangen had ze al meerdere mensen uit japan gezien en met twee zelfs vriendschap gesloten. Dit beloofde toch wel wat leuks te kunnen worden.

Noah keek wat twijfelend om zich heen. Ze had geen idee waar ze heen moest. Haar eerste nieuwe schooldag. Ze voelde zich nogal ongemakkelijk. Dat had ze altijd. Helemaal als ze alleen was. Ze was niet zo heel goed in vrienden maken. Ze liet het allemaal maar over zich heen komen. In de verte zag ze wat groepjes leerlingen. Ze zou erop af kunnen stappen om te vragen waar de lokalen zich bevonden. Maar dat was sowieso een stom idee geweest. Ze zouden haar raar aangekeken hebben en met hun ogen gerold hebben. 'Das die nieuwe' zou er geroepen werden. Nee, Noah had nou niet bepaald leuke ervaringen als het ging om nieuwe scholen. Ze zou het hier proberen. Maar ze zweerde dat als het niks werd ze er direct mee zou kappen. Ze was 17 en had al genoeg jaren op school doorgebracht, vond ze. Noah liet zich uiteindelijk zuchtend op een bankje zakken, haar tas naast zich op de grond. Als ze niet snel uitvond waar ze zo dalijk heen moest, kwam ze nog te laat op haar eerste dag ook.

Het zelfde verloren gevoel overmande ook Abbygail, ze wist totaal niet wat ze moest, keek op haar net gekregen rooster maar werd er niet echt veel wijzer uit. Ook had ze nog geen boeken, alleen een handtas met papierwerk en een pen of drie. Als ze even niet oplet struikelt ze wat onhandig over de tas die een meisje, dat overigens heel alleen zat op een bankje, naast het bankje had neergeploft. Bijna ging de japanse op haar smoel. "waaaahaaaoeoeow" Evenwicht...behouden....dat was haar ding...oke veilig.... "Ik sta nog, ben nog heel geen zorgen" piepte ze even en barst dan in lachen uit. Even voor twee seconden vergat ze over dat ingewikkelde vreemde lesrooster en kon ze lachen hoe debiel ze er waarscheinlijk had uitgezien. "Gomen ne...neem me niet kwalijk.."

Noah schrok zich kappot toen er opeens een wildvreemde over haar tas struikelde en bijna op dr plaat ging. Ze deens instinctief een beetje naar achter en keek het meisje aan. Het meisje mompelde wat terwijl ze uiteindelijk recht wist blijven te staan. Vervolgens, gelach. Noah greens wat zwakjes maar zei geen woord. Ze wist niet zo goed of het meisje om zichzelf lachte of dat ze Noah uitlachte. Het was een raar idee eigenlijk. Waarom zou het meisje Noah zomaar uitlachen? Noahs onzekerheid speelde weer eens op. Ze keek nog snel naar het meisje, die op het punt stond om weer verder te lopen. Nu was haar kans. Ze kon een gesprek aanknopen of naar de lokalen vragen of... of ten minste iets zeggen. ''Hey,'' het kwam er een beetje plotseling en hard uit. ''Ik eh.. vroeg me af...'' Kort beet ze op haar lip. ''De lokalen. Eh, weet jij toevallig waar die zijn?''

''Hey,'' het kwam er een beetje plotseling en hard uit. ''Ik eh.. vroeg me af...'' Kort beet ze op haar lip. ''De lokalen. Eh, weet jij toevallig waar die zijn?'' Het meisje over wiens tas Abbygail heen was gestruikeld sprak Abby blijkbaar aan. Ze keek om en strijkt een lange pluk bruin haar naar achter haar oor. "..Het spijt me...Ik heb me nog net in weten te schrijven voor dit semester en ik snap helemaal niets van het rooster..." Ze voelde zich schuldig dat ze het knappe meisje niet verder kon helpen met haar vraag.
"Ben jij ook nieuw? Misschien dat we samen kunnen zoeken? Elkaar een beetje helpen..Lijkt je dat wat?" Klonk het ietwat onzeker maar het kon geen kwaad ook eens een meisje te leren kennen in dit godvergeten stadje.
"Ik ben Abbygail"

Noah keek het meisje aan terwijl ze sprak. Uiteindelijk glimlachde ze en zuchte kort. ''Godzijdank dat ik niet de enige nieuwe ben hier.'' zei ze. Haar blik gleed kort door de aula heen. Verbeelde ze zich het nou of was het ineens drukker geworden? ''Elkaar helpen? Ja graag! Ik bedoel, ik kan wel wat hulp gebruiken.'' antwoordde Noah. Ze stond op en hees haar tas over haar linker schouder. Met een korte haal wierp ze bijna sierlijk haar lange lichtbruine haren over haar schouders en stak daarna haar hand uit naar het meisje dat zich zojuist voorgesteld had als Abbygail. ''Noah. Noah Hardin. Nice to meet you.'' sprak ze met haar Canadese accent.

Noah keek het meisje aan terwijl ze sprak. Uiteindelijk glimlachde ze en zuchte kort. ''Godzijdank dat ik niet de enige nieuwe ben hier.'' zei ze. Haar blik gleed kort door de aula heen. Verbeelde ze zich het nou of was het ineens drukker geworden? ''Elkaar helpen? Ja graag! Ik bedoel, ik kan wel wat hulp gebruiken.'' antwoordde Noah. "Dat kan geen kwaad zou ik zeggen.." Abbygail beet even op haar lip en als ze terug even op haar rooster kijkt en dan de mierenhoop wat zich een kantine noemde in begon het haar te duizelen. "Waarom moet dit zo ingewikkelt zijn.."
Noah stond op en hees haar tas over haar linker schouder. Met een korte haal wierp ze bijna sierlijk haar lange lichtbruine haren over haar schouders en stak daarna haar hand uit naar het meisje dat zich zojuist voorgesteld had als Abbygail. ''Noah. Noah Hardin. Nice to meet you.'' sprak ze met haar Canadese accent. "..we zijn duidelijk allebei buitenlandse verstekelingen he?" Giegelt Abbygail als ze haar handtas wat onhandig over haar schouder gooit. Ze wijst even naar het rooster "Kun jij hier kaas van maken?"

Noah lachtte om de opmerking van Abbygail. Ze knikte. ''Buitelands and proud of it!'' zei ze trots. Kort bekeek Noah Abbygail van top tot teen. Duidelijk Aziatisch. Japans of Koreaans, gokte ze. Maar daar zou ze dalijk wel achterkomen. Nog voor Noah ook maar iets kon doen kreeg ze een rooster in haar handen geduwt. Of ze er wat mee kon? ''I could give it a try..'' zei ze wat twijfelend terwijl ze het rooster bekeek. Noah fronste even. Het zag er anders uit dan dat ze gewend was. ''Ik denk dat.. eh nee... misschien-...'' ze mompelde half in zichzelf en draaide het rooster een paar keer om. ''Oke ik geef het op.'' zei ze plots. Zo was Noah, lukte het haar niet, dan niemand niet. Ze zuchtte wat geërgerd. ''Laten we het anders even vragen.'' opperde ze. Weer keek Noah de aula rond. Nu was het ineens een stuk rustiger. Was de bel al gegaan? Ze had het niet eens gemerkt.

''Ik denk dat.. eh nee... misschien-...'' ze mompelde half in zichzelf en draaide het rooster een paar keer om. ''Oke ik geef het op.'' zei ze plots. "Toch bedankt voor het proberen, thuis in Tokyo is het allemaal zo anders inelkaar gestoken." Had Abbygail er aan toegevoegd.
Zo was Noah, lukte het haar niet, dan niemand niet. Ze zuchtte wat geërgerd. ''Laten we het anders even vragen.'' opperde ze. Weer keek Noah de aula rond. Nu was het ineens een stuk rustiger. Was de bel al gegaan? Ze had het niet eens gemerkt. "Dat klinkt als een plan." Toch was Abbygail meer verlegen dan ze leek, verstand op nul, dat was de kracht van integreren in een nieuwe maatschappij, gewoon doen. Net zoals haar moeder ooit had moeten doen.
Ze schoot een lange jongen aan. "Ano....sorrie...mag ik wat vragen? Waar moeten we heen? We zijn nieuw en hebben geen idee hoe dit rooster werkt"