In the middle of nowhere..

''Eens zien. Als wij nu hier zijn, en het dorp daar is, dan is het verstandig als we-... nee nee nee, overnieuw. Oke, wij zijn hier op de kaart, zie je? No? Hè Noa... Hallo!! Luister je wel?'' Noah zuchtte vermoeid. Ze was al lange tijd geleden gestopt met het luisteren naar haar broer die dacht dat hij de weg wist. Sukkel. Altijd maar denken dat hij het beter weet. ''John, stop alsjeblieft die stomme kaart weg want je hebt namelijk géén idee waar we nu zijn. So don't pretend you do, you moroon!!'' Noah sloeg nijdig haar armen over elkaar. Niet dat ze zelf wist waar ze zich nu bevonden. Ze had geen idee. Wat twijfelend tuurde ze door het donker. Hoelaat was het? Voor haar gevoel was het midden in de nacht maar aangezien het in het bos altijd wel donker was stelde haar gevoel haar niet gerust. ''Noah, please. Je weet dat ik het beste van ons kaart kan lezen. Dus als je nou even mee kijkt, weet jij ook waar we nu zijn.'' Noah draaide zich abrubt om. Haar ogen schoten zowat vuur. Dit was niet het juiste moment voor haar broer om 'de redder in nood' te spelen. Dat deed hij maar lekker thuis bij z'n vriendjes. Met een ruk graaide Noah de kaart uit John's handen. Ze bekeek de kaart voor een paar seconde en draaide zich toen langzaam om naar haar broer. ''John....?'' vroeg ze ineens poeslief. John keek vragend op. ''Ja?'' In zijn stem was een mengeling van lichte angst en pure onschuld te horen. Als zijn zus zich zomaar opeens heel lief ging gedragen kon dat maar één ding betekenden: You're screwed. ''.....Misschien hè, en het is maar een simpele suggestie, maar misschien moet je de kaart de volgende keer niet ONDERSTEBOVEN HOUDEN!!!'' Dat laatste had ze bijna geschreeuwd. Direct weerklonk het geluid van vele opvliegende kraaien en andere vogels uit de bomen boven hen die waarschijnlijk geschrokken waren van het plotselinge geschreeuw. Noah sloeg een klein gilletje terwijl ze ineendook met haar handen boven haar hoofd. De zaklamp viel met een klap op de grond waardoor het licht uitviel. ''Shit!'' siste Noah. Nu was het pikkedonker. John botste tegen Noah op. ''AU!'' riep hij uit. ''John, kijk uit, ik sta hier ook nog en-...... eeeeeeek!!! Wat was dat?!!'' Noah klampte zich zowat vast aan John. Ze zweerde dat ze een koude hand in haar nek voelde. Nog voor John ook maar iets kon doen of zeggen onderbrak Noah hem al. ''Wie is daar?!!'' Haar stem klonk bijna wanhopig.

Soms was het lekker weer s'nachts, regende het niet, en kon een nachtwandeling goed doen voor je nachrust. Dus nu ook liep Daichi kalmpjes over het grind, wat was gelegd in het bos voor de wandelaars. Hij had een glimlach op zijn gezicht en genoot zichtbaar. Zonder zaklamp, goed richtingsgevoel, en een volle buik van het zelfgemaakte avondeten zorgde ervoor dat hij perfect kon genieten van het uitzicht, de dieren om zich heen, hij was niet eens bang.
Maar wel toen Daichi een gil hoorde. "Wah?" De jongen van 22, zwarte haren die je bijna niet zag in het donker, draaide zich een kwartslag om en hoorde daar een jongensstem, en een meisjesstem. Uit reflex begon hij in de richting van het geluid te rennen, stel nou, dat er dadelijk een meisje werd verkracht? Werd neergeschoten!? Dan had hij patches, en... Eh.. Wat hij aantrof trok aan zijn lachspieren. Hij deed zijn uiterste best niet te lachen, maar toch kwam er een 'heh' uit. Na wat geritsel verscheen Daichi uit de struiken.
"Verdwaald?" Wat nonchalant leunde de jongen tegen de muur, bekeek het tafereel. Yep, duidelijk verdwaald.

Noah schrok zich een ongeluk toen ze een stem achter zich hoorde. Uit een reflex groef ze haar nagels diep in John's hand die nu piepte als een klein meisje. Een jongeman verscheen en Noah's greep werd ietsjes losser. Wat wantrouwig bekeek ze de jongen. Ze kon hem nauwelijk zien. Het was ook zo pikkedonker. En de zaklamp die ze had laten vallen. ''Eh.. ja. Ik bedoeL, dat waren we niet tot dat...'' Noah wisselde even een kwade blik met haar broer. ''Tot dat iemand ons de verkeerde kant opstuurde.'' Ze bleef nog steeds dicht bij haar broer staan. Ze wist niet zo goed of ze nou blij moest zijn met het gezelschap van de jongen of juist bang. Het was ook niet allerdaags dat er zomaar een jongeman uit de bosjes opdook midden in het bos, precies waar zij zich nu bevondde. John trok zich los van Noah en liep op de jongen af met uitgestrekte hand. ''John Hadin.'' begon hij. Noah bleef een beetje verloren staan. Ze liet de spanning langzaam in zich los. Haar broer had de moeite genomen om zich aan hem voor te stellen. Dus het moest wel okay zijn, toch? Ze voelde zich wat slapjes. Na al dat lopen was ze wel uitgeput. ''En dit is m'n zusje Noah. We waren op 'doorreis' van het platteland naar het dorp maar... door 'omstandigheden' kwamen we hier terrecht.'' Hij greens een beetje zelfingenomen. Noah zuchtte hoorbaar geïrriteerd. ''Bepaalde omstandigheden, hè..'' mompelde ze inzichzelf. Ze had geen zin en geen kracht om nu een scene te schoppen met haar broer.

"Daichi Hisakawa. Aangenaam." Het klonk erg vriendelijk, hoe Daichi zich voorstelde aan de twee. Toch was er iets van triestheid te horen, en te zien aan zijn blik die hij, direct na het sociale oogcontact tijdens de begroeting zich weer sloten en niet veel later op de grond gericht waren. "Doorreis, huh. S'nachts?" Daichi wantrouwde net zoveel als Noah dat deed, al was zijn wantrouwen toch iets minder geweest na John zijn voorstelling. "Ik kan jullie de weg wel wijzne, als je een beetje vies durft te worden." met deze woorden liet hij met zin zijn ogen op Noah rusten. "De dames, bijvoorbeeld." Hierna sloeg Daichi zijn armen over elkaar. "Hai? Klaar? Alles bij je? Want je kan niet eeuwig blijven staan hier." Daichi wenktte ze, en draaide een kwartslag.

Noah keek Daichi even 'strak' aan als hij haar. Ze kantelde haar hoofd ietsjes. ''Vies worden? Geen probleem!'' zei ze abrubt. De manier waarop het eruit kwam klonk misschien een beetje uitdagend. Maar dat kwam omdat ze gewoon niet als een watje over wilde komen. Een beetje vies worden, alsof dat niks voor meisjes was. John stootte Noah even aan en wisselde een blik. ''Hou jij je een beetje in.'' zei hij op een gedempte toon. Hij doelde op Noah's welzijn. Ze hadden er al een hele dag lopen en rondtrekken opzitten en hij wilde niet dat ze dalijk ter plekken door haar benen zou zakken. Noah reageerde niet. Ze keek enkel weg. ''Dus, welke kant op zei je?'' Ze liep alvast een stukje vooruit, geen idee of ze wel in de goede richting liep. John zuchtte haar hoofd en keek Daichi schouderophalend aan.

"Meiden.. Serieus.." Daichi draaide de andere kwart nog in de richting van de bossen. Ze hadden een heel zijpad genomen, waardoor ze nu wel konden blijven lopen, maar ver zouden ze niet komen dan dat kleine verlaten huisje ergens in de rimboe. Dus moesten ze op een of andere manier hier weer terugkomen op het grote pad, en Daichi wist hoe, Heel simpel, gewoon door de bosjes een paar stappen en je was er weer.
'Een paar stappen'....
"Kom, au, fuck.." Een tak die Daichi opzij hield voor de twee kwam weer tegen zijn eigen hoofd aan en vloekend stapte de jongen dus maar verder. Hij ging echt geen extra moeite doen voor die twee als hij er zelf alleen maar schrammen en blauwe plekken van over hield, dan deden ze het maar zelf.
Nee.. Wacht.. Dat was best lullig, besefte Daichi nu ineens. Dus hield hij voor Noah een tak opzij, probeerde oogcontact met John te houden, en zorgde ervoor dat de twee veilig door konden lopen naar het grote pad. Gelukkig hadden de takken niet meer geprotesteerd, en Daichi was stiekem blij dat hij niet de enige was die vies was geworden.

Noah bleef vlak achter Daichi, gevolgd door haar broer. Daichi hield een tak voor haar opzij. Toen ze hem passeerde keek ze hem even aan en knikte kort. De weg was inderdaad ietjes anders dan ze zich had voorgesteld, en dat was nog maar zwak uitgedrukt. Hier en daar stapte ze over wat bosjes en ontweek ze prikkende takken. Had ze haar grote mond nou maar gehouden. Ze kreeg hier de kriebels van. Elke stap die ze zette, zorgde ze dat ze haar armen en benen afklopte voor het geval er beestjes op zouden zitten. Ze had zo'n bloedhekel aan insecten!! En vooral.... Noah sloeg een gil. Wild begon ze om zich heen te slaan. Ze was midden met haar gezicht in een spinnenweb gelopen. ''HAAL HET WEG! HAAL HET WEG!'' gilde ze. John kon nog maar net de rondzwaaiende armen van zijn zusje ontwijken. ''Noah rustig!'' probeerde hij nog. Noah bleef om zich heen slaan en schudde alles los. Het zag er best grappig uit, alsof ze een raar dansje deed. John wist uiteindelijk Noahs handen bijeen te grijpen. ''Noah, chill!!!'' zei hij als een strenge vader tegen een stout kind. Noah bleef stokstijf staan. John inspecteerde zijn zusje op insecten. Zijn ogen werden opeens groot. ''....wat? Wat is er? Waarom kijk je zo..'' begon Noah nu licht paniekerig. ''No, niet bewegen.'' zei John zacht. Noah trok een gezicht en begon te piepen. ''Haal het weg.....'' Maar John kon zich niet meer inhouden en schoot in een bulderend gelach. Noahs gezicht werd zuur. ''Er zit niks hè?'' John schudde lachend zijn hoofd. ''Je gezicht was onbetaalbaar!'' wist hij met moeite uit te brengen terwijl hij wat vreugde tranen weg veegde. ''THAT WAS NOT FUNNY, JOHN!! NOT COOL!!'' riep Noah uit en ze begon wild met haar vuisten op haar broer in te hameren, die er alleen maar om kon lachen. Het had nauwlijk effect. John keek Daichi even aan. ''Spinnenfobie.'' legde hij uit, nog steeds met dezelfde grote grijns op zn smoelwerk.

Bij Daichi kwam er niet meer dan een grijns vanaf, Tuurlijk, hij vond het grappig, maar niet zo grappig dat hij er keihard om moest lachen. "Ach. Ik kan niet zwemmen. Ieder zo zijn eigen ding." Mompelde de jongen, en duwde nog een tak opzij. "We zijn er bijna. Wacht.. Wha.. Kijk ui-" Daichi zette een misstap, struikelde over een boomwortel, en viel volop tegen Noah aan, trok haar half mee de grond op waardoor hij uiteindelijk half bovenop haar lag. Shit! Zo behandelde je een vrouw toch niet?! Haastig krabbelde hij overeind, stak zijn hand uit om Noah omhoog te trekken, toen ze stonden maakte Daichi een beschaamde buiging. "Gomene, Gomene Gozaimasu.." Verontschuldigde hij zich oprecht. Ah. Stom! Tuurlijk sprak Noah geen Japans! "Ik bedoel.. Het spijt me. Ik keek niet uit." Hij stond op uit zijn buiging en krabde wat ongemakkelijk op zijn achterhoofd. "Doet er iets pijn?" Sprak hij bezorgd met een Japans accent uit.

''Kan jij niet zwemmen?'' herhaalde Noah alsof ze nog nooit zoiets had gehoord. John gaf haar een klein stootje. Soms moest hij zijn kleine zusje corigeren. Ze floepte er af en toe dingen uit op het slechtste moment. ''Zo gek is dat toch niet?'' bemoeide John zich ermee. Noah haalde haar schouders op. ''In een omgeving als deze lijkt het me toch wel handig als je kan zwemmen.'' Ze liepen verder. Daichi hield weer een tak opzij en Noah passeerde hem. Ze wilde hem eigenlijk vragen stellen. Heel veel vragen. Waarom hij niet kon zwemmen bijvoorbeeld. En of hij hier in de buurt woonde. Waarom hij hen hielp, moest hij überhaupt wel dezelfde kant op als hen? Had hij broers, zussen? Noahs gedachte werden onderbroken door iets wat leek op een korte gil. Ze draaide zich om en zag Daichi recht op haar afkomen, of vallen eigenlijk. Vlug deed ze een stap opzij, maar het was al telaat. Daichi probeerde zich kennelijk vast te houden aan Noah maar tervergeefs. John zag het gebeuren en probeerde één van de twee nog overeind te helpen wat mislukte. Noah sloeg een gilletje en samen bellandde ze met Daichi op de grond. Heerlijk in de modder. Een zwaargewicht drukte haar tegen de vlakte. Het was Daichi die nu boven op haar lag. Noah trok een pijnlijk gezicht. Een scherpe pijn was te voelen in haar pols, daar waar Daichi bovenop lag. Al gauw stond hij op maar Noah bleef zitten. Ze omklemde met haar linker hand haar rechterpols. ''No, you okay?'' vroeg John nog. Noah schudde haar hoofd. ''Doet er iets pijn?'' had Daichi gevraagd. ''Mn pols. Het is.. gevoelig.'' maakte ze ervan. Maar ze ging dood van de pijn. Wat onhandig en steunend op haar goede hand stond ze op. Haar kleding helemaal vies van de modder en bladeren. ''Het gaat.'' zei ze. Ze beet op haar tong. Nee, het ging niet. ''Noah, het is nu niet bepaald het moment om je all tough op te stellen nu.'' zei haar broer die haar met een veelbetekende blik aankeek. Daichi verontschuldigde zich weer. Noah lachte, maar als een boer met kiespijn. ''It's okay, ik denk dat ik hem verdraait heb ofzoiets.''

Daichi hurkte snel neer naast Noah, Pakte impulsief haar pols beet en klemde zijn vingers er losjes omheen. "Girl.. Je pols ligt uit de kom, en jij zegt dat het gaat?" Daichi schudde zijn hoofd. Niet te geloven.. Soms snapte hij meiden echt niet. Ze maakte een drama, probeerde rustig en hard te blijven, maar uiteindelijk was er wel wat mis. Wat wilde ze nou? Lopen met een pols die uit de kom was?
Noah haar gezicht zat onder de modder, en Daichi kon het niet laten om een veeg dikke prut uit haar gezicht te vegen met zijn duim. "Zorg een beetje goed voor jezelf." Hij keek nog eens naar haar pols. "En dit kan pijn gaan doen.." Mompelde Daichi, hij zou niet vertellen wat hij ging doen, want dan zou Noah geheid in paniek raken. Hij zette beide handen om haar pols, zette er een bepaalde druk op, en.. Krak, Die zat recht. Wreef er even overheen, en hoopte dat het goed was nu. " Doet het nog zeer?" Vroeg Daichi met een schuin hoofd. Niet dat hij verstand had van botten uit de kom, maar een pols was niet zo heel erg moeilijk terug te zetten.
"En zeg volgende keer eerlijk als er iets aan de hand is." Heh. Stomme hypocriet dat Daichi was.

Nog voor Noah ook maar iets kon doen was Daichi al naar haar toegekomen. Zijn handen omklemde haar pols en ze kon enkel toekijken. Ze wilde nog protesteren toen hij beweerde dat haar pols uit de kom lag maar hield dit keer wijselijk haar mond. ''Noah, echt waar.. jij bent ongelofelijk..'' zuchtte haar broer. Noah rolde geïrriteerd haar ogen. Ze zou de bal maar niet terug kaatsen dit keer. Noah voelde iets warms op haar gezicht. Het waren de vingers van Daichi die in een korte haal de modder van haar gezicht veegde. ''Thanks.'' mompelde ze terwijl ze wat naar haar pols staarde. Of ze een beetje goed voor zichzelf zou zorgen? Kleine kans. Noah was nu eenmaal roekeloos bezig af en toe. En daar was iemand zoals haar broer voor nodig om haar weer op de rit te helpen. En het had zo zijn wisselwerking. Haar broer had ook iemand nodig om hem weer op het juiste pad te helpen. En daar was Noah voor. Dat was iets wat ze altijd zou blijven doen. Of hou het nu wilde of niet. ''En dit kan even pijn gaan doen...'' zei Daichi plots. Noah keek schichtig op. ''Wat?'' vroeg ze wat onzeker. KRAK! ''AU!!!!!'' riep Noah uit. In een korte beweging zat haar pols weer in de kom. Tranen welde op in haar ogen. DÁT deed pas pijn. Met een pijnlijk gezicht wreef ze met haar vingers over haar rechterpols heen. ''Doet het nog zeer?'' vroeg Daichi met een schuin hoofd. Noah schudde voorzichtig haar hoofd. ''Een beetje..'' mompelde ze. John reek haar een hand aan om weer op te staan. ''Ik hoop dat we onze 'reis' voort kunnen zetten zonder verdere ongelukken?'' zei hij met een kleine glimalch en hij keek van Daichi naar zijn zusje. Noah zuchtte. ''Ja ja. Loop nou maar.'' Ze liet Daichi voor gaan en toen hij haar passeerde keek ze hem nog kort aan. ''Dankje.''

Daichi knikte beleefd, gewoon, zoals je je hoorde te gedragen als je net een bedankje had gekregen. "Geen dank." Antwoordde hij er nog neutraal op. Gewoon verder lopen zonder problemen? Dat kon Daichi niet beloven.
Noah liep voorop, John en Daichi achterop. "Die zus van jou. Eigenwijze dame." Zei Daichi lacherig en rustte even beide handen achter zijn hoofd. Ach, Daichi was ook wel eens roekeloos. Nouja.. Eigenlijk altijd. Hij wilde altijd behulpzaam zijn waardoor hij zichzelf wel eens in de problemen bracht.. Soms was het zelfs nieteens zijn bedoeling om iemand te helpen, maar gebeurde het toch. En vergat de jongen zichzelf.
Daichi zuchtte, nam een kijk op zijn horloge. Half 12, s'nachts. Het was al laat en Daichi begon moe te worden. "We zijn er gelukkig bijna." Sprak hij zichzelf en de anderen goede hoop in, terwijl hij zijn blik oplettend op Noah hield. Zie je? Hij kon er gewoon niks aan doen dat hij een ouwe goedzak was.
"Waar komen jullie vandaan, eignelijk?" Vroeg Daichi uit oprechte interesse aan zijn mede 'reizigers', en stapte over een boomstronk, waarna het pad weer open was en je je eigen voeten weer kon zien.Het was hier mooi uitzicht. In de verte de boerderij van weduwe Wynter, en dichtbij d epoort van het dorp. Het was zo'n poort met allerlei versiersels en een groot bord met 'NIWLOG VILLAGE'. Daichi zuchtte en facepalmde.
"We zijn omgelopen."

Daichi kwam naast John lopen. ''Die zus van jou. Eigenwijze dame.'' zei Daichi lacherig. John grinnikte en knikte overtuigend. ''Je moest eens weten. Dit is nog niks. Meestal krijg ik de volle lagen.'' Noah overhoorde het gesprek achter zich en draaide zich om. ''Wat zitten jullie te smoezen?'' vroeg ze met een schuin hoofd. John schudde grijnzend zijn hoofd. ''Niks.. niks.. Dat is mannen onder elkaar, toch Daichi?'' zei hij terwijl hij Daichi een kleine por gaf met zijn elleboog. ''Jaja, maak dat de kat wijs.'' zei Noah maar toch draaide ze zich weer om en liep verder vooruit.
Na een tijdje kondigde Daichi aan dat ze er bijna waren. Dat was maar mooi ook want Noah was uitgeput. Ze voelde zich weer wat licht in haar hoofd worden. ''Waar komen jullie vandaan, eigenlijk?'' vroeg Daichi uit interesse. ''Canada.'' antwoordde John terwijl hij trots zijn duim omhoog stak. ''We zijn met zn tweeën op reis. En toen we in de omgeving waren hoorde we van het dorpje. Er werd iets gezegd over dat het zowel een vloek als een zegen was. Het klonk wel spannend dus vandaar dat we hier zijn. Of eh, dat we hier probeerde te komen. Voor dat verdwalen zegmaar..'' vertelde John opgewekt. ''Ach hou op. Alleen jij gelooft nog in spookverhalen, John. Het is een dood normaal stadje, zie je? Niks aan de hand.'' zei Noah en ze wees op het grote bord.

Daichi lachtte nuchter. "Het spoken valt wel mee. Er is hier echt iets aan de hand, en dat is geen grapje als we het er over hebben." Daichi gaapte. Het was echt laat. "Hebben jullie een verblijfplaats?" Begon hij ineens, alsof het nooit over 'dat' onderwerp was gegaan, Hij praatte er gewoon overheen. "Anders kunnen jullie wel bij mij verblijven. Ik kan niet beloven dat het opgeruimd is." Lachtte hij nu, weer datzelfde nuchtere lachje als eerst. Eigenlijk kon Daichi het niet schelen of hij had opgeruimd of niet. Wat het geval ook was, hij had toch geen zin om het op te ruimen.
"Ik adviseer jullie trouwens niet alleen over straat te lopen." Voegde de jongeman er met een serieus gezicht aan toe, terwijl hij een paar stappen richting de poort liep. Gewoon uit zorg zei hij dat.

Noah keek schichtig op. Er was hier wel iets aan de hand? Maar wat dan. Noah deed een paar vlugge passen en haalde zo Daichi in. Ze tikte hem aan op zijn schouders. ''What did you mean by that?'' vroeg ze en ze keek hem onderzoekend aan. Ze kon niet goed onderscheiden of hij haar in de maling zat te nemen of serieus was. Zijn gezicht liet niks los. Alsof het even emotieloos was geweest. ''Nope, we wilde eigenlijk nog opzoek gaan naar een verblijfplaats. Maar nu je het toch aanbiedt, graag.'' ging John er net zo makkelijk over heen als Daichi. ''Of niet dan, No?'' Maar zijn zus reageerde niet. ''Hoe bedoel je 'er is hier echt iets aan de hand?'' herhaalde Noah weer. John zuchtte. ''Noah, doe nou eens rustig. He was just messing with you. Je moet alles niet altijd zo serieus nemen jij.'' zei John lacherig. ''Ik adviseer jullie trouwens niet alleen over straat te lopen.'' voegde Daichi er met een serieus gezicht aan toe waarna hij al richting de poort liep. Plots was het doodstil. Zowel Noah als John zei geen woord. Hun gezichten gemengd met angst en onbegrip wisselde blikken met elkaar uit. En voor een moment leek het alsof de lantaarn waar ze bij stonden aan en uit knipperde. Noah opende haar mond om wat te zeggen maar John was haar voor. ''Just... keep on walking.'' zei hij abuis en ook hij begon richting de poort te lopen.

"De lantarenpalen zijn hier kaduuk." Mompelde Daichi om het onderwerp weer te veranderen. Maar... Noah vroeg het weer. Hij zuchtte. Nee toch. Moest hij het vertellen. maar, dan zou hij het goed doen ook. Met.. Een sfeertje. Bij hem thuis. Ze zouden in hun broek schijten. "Ik vertel het wel." Zei Daichi mysterieus.

(Ik maak een korte skip naar Daichi's huis.)

De vloer lag onder de zooi, Die Daichi behendig opzij wist te schuiven en er uiteindelijk een hoop onder het bed van hem lag. De kamer bestond er maar uit een, Een kamer met een bed, een deur naar de wc, een keuken die nog half was afgesloten, twee kasten, een stoel achter een bureau met daarop allerlei papieren. Sommig emuren hingen vol met tekeningen, een daarvan de muur achter het bureau. Een tv had hij niet, die was er niet in die tijd, en als ze die wel hadden was het enkel een zwart wit tv. Helaas hadden alleen de rijken een zwart wit tv.
"Ga zitten. Wat drinken?"
Nadat Daichi plaats had genomen op een groot donkerrood tapijt en zichzelf had geinstalleerd in kleermakerzit, begon de jongen te vertellen.
"Het begon met een dreigbrief.." Vertelde hij. "Patches was terug, hij was er nooit geweest, maar hij was 'terug''..." Het was best scheef.
"Patches is een moordenaar. Hij laat brieven achter, en zonder genade slacht hij je af. Echt.. Heel bizar."

''Wat woon je leuk.'' Was het eerste wat Noah opmerkte. Ze keek uitgebreid rond. Het was misschien wat kleiner dan ze gewend waren, maar het zag er heel gezellig uit. Noah trok voorzichtig haar onder de modder zittende schoenen uit bij de deur en klopte nog wat opgedroogde modder en zand van haar broek af. John volgde haar voorbeeld. ''Ga zitten. Wat drinken?'' vroeg Daichi. Beide schudde ze hun hoofd. Ze wilde niets liever dan het verhaal horen dat Daichi hen te vertellen had. Wat zou het kunnen zijn. Misschien toch die spoken? Noah streek neer op het tapijt en ging tegenover Daichi zitten. Ze trok haar knieën op tot haar kin en met haar vingers streek ze onbewust door het tapijt heen. Niet veel later kwam John naast haar zitten. In stilte wachtte ze af tot Daichi iets zou zeggen. ''Het begon met een dreigbrief..'' Vertelde hij. ''Patches was terug, hij was er nog nooit geweest, maar hij was 'terug'...'' Noah hield haar hoofd ietsjes schuin terwijl ze aandachtig luisterde naar Daichi. ''Wie is Patches?'' vroeg ze abuis. ''Patches is een moordenaar. Hij laat brieven achter en zonder genade slacht hij je af. Echt.. heel bizar.'' Noahs ogen werden groot. Net als die van John. ''Een moordenaar?!'' riepen ze in koor. Noahs ogen glinsterde lichtjes. Ergens voelde ze zich een beetje benauwd. Maar meerendeels voelde ze zich opgewonden. Een soort spanning binnen in zich. John daarentegen keek ontsettend bezorgd. ''Hoelang loopt deze 'Patches' al rond?'' vroeg hij aan Daichi. ''En heeft iemand hem ooit gezien? Wanneer was de laatste keer dat hij heeft toegeslagen?'' Zoveel vragen spookte er in zijn hoofd rond.

Daichi haalde meerdere malen zijn schouders op. "Niemand weet hoe hij er uit ziet, hij is slim. echt heel slim. We noemen hem Patches omdat zijn echte naam onbekend is. Want ja, niemand kent hem eigenlijk echt. We doen wel alsof we hem kennen." Vertelde Daichi, Je kon in zijn ogen zien dat hij het leuk vond om dit soort dingen te vertellen. Hij was gewoon gek op griezelverhalen, fantasie.. En vaak zag je niet iets veranderen in zijn gezicht, alsof het van staal was. Emotieloos. Alleen als er oprecht iets was, kon je wat van hem verwachten.
"En we weten zeker dat hij er is, want er verdwijnen echt mensen, die later terug worden gevonden." Daichi hield het stil. Expres. "Dood. Op straat." Een onverschillig lachje verscheen op zijn gezicht en wat afwezig staarde hij uit het raam. "Ik wou dat ik hem kon pakken. Maarja. Daar zijn de agenten voor."
Diep zuchtte de jongen van slaap. Het was nu onderhand al kwart over twaalf en Daichi wilde slapen, maar het veel te gezellig.

Noah en John luisterde aandachtig. Onbewust had Noah haar handen tot vuisten gebald. Een moordenaar. Ze wist niet of ze nu bang of opgewonden moest zijn. ''Ik wou dat ik hem kon pakken. Maarja. Daar zijn agenten voor.'' zei Daichi. Hij zuchtte. Noah stond op. ''Maar we kunnen hem pakken.'' zei ze resoluut. John stond nu ook op. ''Ben je gek Noah?! Je hoort toch wat Daichi zegt; daar zijn agenten voor.'' Noah schudde haar hoofd. ''Agenten? Yeah right. Als die 'agenten' zo goed waren, waarom hebben ze Patches dan nog niet te pakken?'' John opende zijn mond om iets te zeggen maar kon niet op de juiste woorden komen. ''Het moet iemand onder de mensen zijn. Mensen moeten hem dus vertrouwen. We gaan het spelletje gewoon meespelen en da-...'' ''Noah Stepheny Hardin, wij gaan NIET achter een moordenaar aan!'' riep John haar toe. Noah wuifde zijn boosheid weg met een simpel lachje en richtte zich tot Daichi. ''Are you in?'' vroeg ze met een schuin hoofd. Ze was veel te naïef. Gevaar? Dat stond niet in haar woordenboek.

Daichi's ogen werden groot direct na het voorstel van Noah, hij werd snel daarna alweer geconfronteerd met de vraag of hij mee deed. Maar.. Hij zou het dolgraag willen, als hij de ballen en de enrgie ervoor had.. Ugh.. Maar besefte ze dan niet dat die eikel veel te gevaarlijk was? "Ho, ho. Wacht even. Patches is een ervaren seriemoordenaar, zodra hij doorheeft dat je 'm achterna zit, ben je de volgende dag dood." Waarschuwde Daichi met een serieuze opgetrokken wenkbrouw. "Als je hem wilt pakken, moet je slim zijn. Net zo slim als die genadeloze rat." Hij sprak het uit alsof Patches een ziekte was, een dodelijke ziekte die zo snel verspreide dat je het amper tegen kon houden. En Patches was niet zo gemakkelijk te stoppen. "Zet je je eigen dood op het spel?" Vroeg Daichi ernstig.
Hijzelf had toch niets meer te verliezen. Hij had toch niets meer. Alleen een huis. Hij zou het alleen maar voor zijn broer doen, om te bewijzen dat hij meer voor hem over had dan alleen een tekening...

''HO STOP, hier grijp ik in.'' Zei John en hij sprong tussen beide. Hij greep Noah bij haar arm. ''Nou moet jij eens even goed luisteren, ben jij wel helemaal wijs? Welk deel van 'seriemoordenaar' begrijp jij niet?'' Noah trok zich ruw los. ''En wie ben jij? Mn vader?'' ''Nee maar ik ben verdomme wel je broer. Je hebt geen idee waar je mee bezig bent, Noah.'' Deze 'conversatie' begon verdacht veel op een uit de hand lopende ruzie te lijken. Een stilte viel. En god, als blikken konden doden. ''Zet je je eigen leven op het spel?'' Vroeg Daichi ernstig. Noah draaide zich langzaam om naar Daichi. Ze keek hem aan en zag de ernst in zijn ogen. Ze slikte en dacht voor een moment na. Maar lang hoefde ze niet na te denken. Ze knikte. ''Ja. Ja dat ben ik.'' Daarna richtte ze zich weer tot haar broer. Vastberaden bleef ze hem aankijken. ''You're with us... or against us.'' John snoof. ''Goed, als jij het zo wil spelen..... dan kan je het zo krijgen.'' zei John bits. Hij raapte zijn jas op, schoot in zijn schoenen en verdween de deur door die met een klap achter hem weer in het slot viel. Doodse stilte.

"Ho. Ik heb niet gezegd dat ik aan iemand zijn kant st-" John was al weg. Geweldig. Als het iets was waar Daichi niet tegen kon, was dat wel ruzie. Ruzie was een van de redenen waarom Daichi weg was gegaan bij zijn ouders die hem en zijn broer gevonden had..
"Noah. We gaan achter hem aan. Trek je jas aan." Daichi stond op, liet zijn glas gewoon staan. Zou hij later wel opruimen, als hij er zin in had. En hoogstwaarschijnlijk moest hij die zin gaan maken, want zin had hij nooit. En eigenlijk had hij ook geen zin om achter John aan te gaan, Maar die jongen kon hij niet zomaar laten lopen.. Het was gevaarlijk, er kwam haast niemand s'nachts nog in het dorp of in het bos. Daichi wel. Maar die hield van gevaar, vooral als het om dodelijk gevaar ging. Maar met Patches was het anders. Hij wilde niet sterven in de vuile handen van een rat.

Noah snoof. ''Doe geen moeite, laat hem maar gaan. Dit doet ie altijd.'' zei ze en ze vouwde haar armen over elkaar. ''Hij gaat hoogstwaarschijnlijk op zoek naar een kroegje hier in de buurt om zich eens lekker lam te zuipen. Met een beetje geluk is hij morgenochtend weer terug.'' Ze kende het riedeltje uit haar hoofd. En het irriteerde haar. Het irriteerde haar dat telkens als het aankwam op een discussie, haar broer de makkelijkste weg uit koos. Hij liep weg. En wie kon hem dan weer gaan zoeken... Juist, Noah dus. Noah liet een diepe zucht ontsnappen. Maar nu die moordenaar hier rond liep, was ze ook niet echt gerust. ''Ik denk eerlijk gezegd niet dat we 'm zullen vinden.'' zei ze nu wat gekalmeerd en beteuterd. Op de een of andere manier zorgde John er altijd voor dat hij nooit gevonden werd. En daar was hij verdomd goed in.

Daichi zuchtte diep. Ja, dat kende hij maar al te goed. Hijzelf was daar namelijk ook goed in. Spontaan verdwijnen en uiteindelijk zat op de straat eindigen. Dus de jongen liet zich weer neerploffen naast Noah, staarde eerst even voor zich uit en klapte abrupt in zijn handen. "Zin in wat alcohol? We kunnen naar de kroeg gaan." Daichi keek Noah eerst onderzoekend aan om haar reactie te peilen, daarna om haar over te halen.
Daichi had gewoon zin in een drankje. Niet zo zeer om dronken te worden, nee, de jongen merkte dat hij langzaam down begon te worden en wat gezelligheid kon daar misschien wel bij helpen. Hij had geen zin om weer huilend in slaap te vallen. Vooral niet waar anderen bij waren.

Noah zuchtte. Ze konden hem nu inderdaad beter laten. Wat afwezig staarde ze voor zich uit. ''Zin in wat alcohol?'' vroeg Daichi opeens. ''We kunnen naar de kroeg gaan.'' Noah sprong abrubt op. ''Ik ben voor. Laten we gaan!'' Antwoordde ze misschien net iets te snel, ze stond al bij de deur. Wat beschaamd draaide ze zich na een tijdje om en keek ze Daichi aan. ''Oh.. iets te enthousiast?'' vroeg ze wat onzeker. Ze was zo direct op zijn voorstel ingegaan dat het even leek of ze een alcohol verslaafde was die écht toe was aan een drankje. Daarna begon Noah te lachen, meerendeel om zichzelf. ''Sorry, ik.... ik ben een beetje blond bezig nu.'' Zei ze terwijl ze haar ogen gericht hield op de vloer. Ze keek kort naar haar voeten en realiseerde zich toen dat ze haar schoenen nog niet aan had.